Γιατί θρηνείς;
- Διότι επιθυμώ τη συντροφιά του. Μου λείπει τόσο πολύ!
Κάποτε δίνεις την κόρη σου σε γαμπρό, που την παίρνει και φεύγει σε χώρα μακρινή. Ξέρεις, πως εκεί είναι ευτυχισμένη. Στην περίπτωση αυτή θεωρείς φοβερό και τρομερό γεγονός την αναχώρησή της; Ασφαλώς όχι. Η είδηση ότι ευτυχεί σε παρηγορεί για το χωρισμό. Με την κοίμηση, τον άνθρωπο σου δεν τον παίρνει κοντά του ένας απλός άνθρωπος, αλλά ο Κύριος που ο ίδιος τον διάλεξε. Για την τιμή, που σου έκανε και του έκανε ο Κύριος και τον οδήγησε στο παλάτι της Βασιλείας του, γι αυτό θρηνείς απαρηγόρητα;
Γιατί θρηνείς;
- Μα μπορώ να μη πονάω; Άνθρωπος είμαι. Πώς να μην έχω λύπη με το θάνατο του δικού μου ανθρώπου;
Και εγώ συμφωνώ κάπως. Δεν μιλάω για κάποια λύπη, που ανθρώπινα νιώθει και ο χριστιανός για το χωρισμό δικού του ανθρώπου. Δεν είναι σωστή όμως η υπερβολή της λύπης διότι:
1. Το να λυπάται κανείς, είναι φυσικό. Το να οδύρεται όμως απαρηγόρητα, δεν είναι πέρα από το μέτρο; Δεν είναι δείγμα ολιγοπιστίας και ταραγμένου νου; Δεν φανερώνει αυτό ψυχή όχι θαρραλέα; Να πονέσεις, να δακρύσεις, αλλά να μην απογοητεύεσαι. Να μην οργίζεσαι κατά του Θεού. Να μην αγανακτείς. Αντίθετα, να ευχαριστήσεις Εκείνον που παίρνει τον δικό σου, για να τον τιμήσει.
2. Αν προπέμπεις τον άνθρωπό σου με πίστη και ευχαριστία στο Θεό, τότε τον τιμάς και τον στέλνεις στη Βασιλεία του Θεού με τα λαμπρότερα εντάφια.
3. Αν όμως κλαις απελπισμένα, κανείς τρία κακά. Τον άνθρωπο σου τον αδικείς και τον εξυβρίζεις. Το Θεό που τον πείρε κοντά Του, τον εξοργίζεις. Και τον εαυτό σου τον βλάπτεις πολύ. Ευχαρίστησε το Θεό, που πριν από σένα τον κάλεσε κοντά Του. Έτσι και το Θεό δοξάζεις και τον εαυτό σου ωφελείς…
(Έτσι μας μιλάει - ακόμα και σήμερα - ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος!)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου