Παναγιώτη, είναι υπέροχα και παρηγορητικά τα κείμενά σου.

07/09/2005

Παναγιώτη, είναι υπέροχα και παρηγορητικά τα κείμενά σου. Πράγματι ευχαριστώ το Θεό που τον ξεκούρασε τον πατέρα μου, αλλά δεν παύω να πονάω για την απουσία του. Θέλω να πιστεύω ότι τώρα βρίσκεται εκεί που μόνο χαρά μπορεί να έχει. Την ημέρα της κηδείας του, μια θεία μου που έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία μας μου είπε ότι το μαρτύριο που πέρασε εξάγνισε ότι μπορεί να τον βάραινε στη ζωή του και τον παρέδωσε καθαρό και ανάλαφρο στην αγκαλιά του Θεού. Θέλω να πιστεύω (εγώ η "άπιστη" που πάντα έχω ερωτηματικά) ότι έτσι είναι. Να είστε όλοι σας καλά.

ΚΑΙΤΗ


Έτσι είναι καλή μας Καιτούλα:

Ο θάνατος είναι ανάπαυση.
Είναι απαλλαγή από κόπους πόνους και αγωνίες.

Αλλά και η αναχώρηση ενός δικού μας προσώπου είναι τόσο ένα τεστ για το μέγεθος της πίστης μας (στο Χριστό και στην Ανάσταση, στην αιώνια ζωή και την ουράνια βασιλεία), όσο και μια ευκαιρία να σκεφτούμε ότι και εμάς «αργά ή γρήγορα» μας περιμένει το τέλος της παρούσας ζωής…

…Ώστε να εξετάσουμε τη συνείδησή μας αν είμαστε έτοιμοι.
…Να αναλογιστούμε τις πράξεις μας, να διορθώσουμε τα λάθη μας και να κάνουμε «θεϊκή μεταβολή», που λένε.

Όσο για τα λόγια που είπε η πιστή θεία σου, εγώ πιστεύω ότι ήταν πράγματι εμπνευσμένα. Κάτι θα ξέρει! Γι αυτό, δεν πρέπει να θρηνείς για τον καλό σου τον πατέρα. Σκέψου για ποιον τόπο έφυγε. Έφυγε για εκεί, όπου βρίσκεται ο Παύλος και ο Πέτρος. Για εκεί, όπου είναι η παρέα όλων των αγίων. Σκέψου, ότι θα αναστηθεί. Λογίσου, με πόση δόξα και λαμπρότητα είναι ντυμένος τώρα.

«Ας ευχαριστούμε (όσοι, περισσότερο ή λιγότερο, πιστοί), ας ευχαριστούμε το Θεό και για την ανάσταση, και για την ελπίδα της ανάστασης. Και ας θρηνούμε για ένα μόνο: για την αμαρτία» (όπως θα μας έλεγε και ο ιερός Χρυσόστομος αν σερφάριζε μαζί μας)…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ