Παναγιώτης:
Συγνώμη Αννούλα,
Δεν ήθελαν σε πικράνω με την αναφορά μου στο τραγούδι αυτό. Είμαι όμως τις μέρες αυτές πάλι με δανικό υπολογιστή (πέρσι «χάθηκα» για ένα χρόνο, από το λόγο ότι δεν είχα δυνατότητα πρόσβασης σε σας, στο φόρουμ) και πολύ φοβόμουν ότι δεν θα είχα τρόπο να σου πω τότε «στου Δεκέμβρη τις εννιά» τα χρόνια πολλά και έσπευσα να στα στείλω πολύ πρόωρα…
Όσο ζω, ελπίζω, λένε! Και εγώ, όσο έχω τη δυνατότητα, γράφω, με αφορμή τώρα τα λόγια της καλής μας anniseral και τους στοίχους τους δικούς σου, πιο πάνω.
Είναι λοιπόν αλήθεια ότι ενώ στη ζωή μας περνάμε χαρές και λύπες που οι μεν διαδέχονται τις δε, οι στεναχώριες και τα δυσάρεστα γεγονότα είναι αυτά που επικρατούν περισσότερο και επηρεάζουν συναισθηματικά για μεγάλο χρονικό διάστημα τις καρδιές μας, περισσότερο δηλαδή από ό,τι οι καλές μέρες και οι ευτυχισμένες στιγμές.
Συνειδητοποιούμε, ότι η θλίψη και η στενοχώρια είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας στην «κοιλάδα» αυτή «του καημού» στο μάταιο αυτό κόσμο.
Όπου κάτσουμε και συζητήσουμε τον πόνο μας, αμέσως οι πάντες θα σπεύσουν να μας πούνε και τις δικές τους παρόμοιες καταστάσεις.
Έλεγε ο Σωκράτης: «Ούκ έστιν άνθρωπον μη λυπείσθαι, πόλιν ή οικίαν οικούντα και ανθρώποις ομιλούντα»!..
«Ταξιδεύοντας» λοιπόν μέσα στο σκοτάδι αυτό των θλίψεων, έχουμε για φάρο την ελπίδα, την αισιοδοξία ότι δεν θα βουλιάξουμε στο τρικυμισμένο πέλαγος , αλλά η ζωή μας θα οδηγηθεί στο λιμανάκι της...
…«Αλήθεια – αλήθεια σας λέω…», μοιάζει να μας φωνάζει, «…ότι και εσείς θα κλάψετε και θα θρηνήσετε… αλλά η λύπη σας θα μετατραπεί σε χαρά». Φως στη ψυχή μας τα λόγια αυτά, φως σε φάρο ψηλό για να φαίνονται παντού. Το ίδιο και τα άλλα τα λόγια της ομιλίας Του «πάνω στο βουνό», που μας διαβεβαιώνουν ότι όσοι είναι θλιμμένοι σίγουρα θα χαρούν…
Όπως δε έλεγε και ο σοφός ποιητής Ποσείδιππος (3ος π.Χ. αιώνας): «ουδείς τον βίον αλύπως διήγαγεν άνθρωπος ων, ουδ’ αν άχρι τέλους έμεινεν ευτυχών»…
Αυτά τα ολίγα Αννούλα (…χωρίς «Αχ»!).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου