PROS-PONEMENOUS: Όπα!

Χαιρετιώτες – Χαιρετιώτισσες! Γεια χαρά νταν, και τα κουκιά μπαγλάν, άμα λάχει να πούμε! :-)

Γιορτινή μέρα σήμερα, και ο πάσα ένας ζητεί - να πούμε - τη χαρά, την ευτυχία και την αγάπη…

«Και που λες Ευτυχία, ευτυχία δεν βρήκαμε», που λέει και το λαϊκό άσμα, …«πάρα μόνο ψιχία»!..

Δεν περίμενα που λέτε να μου πουν «χρόνια πολλά» σήμερα στο σπίτι (ούτε καν «καλημέρα»). Μου φτάνουν τα «χρόνια πολλά» από την Ευγενία, τον Μιχάλη και τον Λυκούργο, την πραγματική μου οικογένεια, ...και έχω να λαβαίνω και από την Σταυρούλα…

Έτσι, βαρέθηκα σήμερα να μαγειρέψω μακαρονάκι κοφτό… Άκουγα και δίπλα (στα δωμάτια τους) την οικογένεια «μου» να γιορτάζει, και σκέφτηκα να γιορτάσω και εγώ – βρε αδελφέ - αναλόγως.

Η ταβέρνα (η λουξ, σούπερ, η σπέσιαλ, η κυριλέ) του κυρίου Γιάννη, είναι μερικά τετράγωνα μακριά από το σπίτι μου. Ο καιρός καλός, και το εκμεταλλεύτηκα, που λέτε, για να πάω να φάω σαν άνθρωπος, σε ταβέρνα σήμερα.

Μου έλειπαν βέβαια, που λέει ο λόγος, οι τρεις της οικογένειας «μου»… Αλλά εκεί στο καταπληκτικό αυτό ρεστοράν, έφαγα παρέα με αλλά 100 άτομα!

Άγνωστος μεταξύ αγνώστων αισθανόμουν σαν να παρακολουθώ ζωντανά εορταστικό πρόγραμμα στην τηλεόραση. Οι μόνοι γνωστοί μου ήταν ο εστιάτορας, η μετρ σύζυγος του και οι σερβιτόροι που μόλις με είδαν, όλοι του μαγαζιού, έσπευσαν στο τραπέζι μου να μου ευχηθούν και να με ρωτήσουν σχετικά με την υγεία μου…

Καλά φάγαμε λοιπόν, καλά ήπιαμε, και περίσσευσε και φαγητό (το πήρα σε πακέτο) για το σπίτι, για το βράδυ…

Φεύγοντας, άκουγα το πικάπ να παίζει το… «δεν πάω σπίτι μου απόψε», αλλά εγώ (γεροντάκι πια) που για τέτοια! Γραμμή για το σπίτι, λοιπόν, όπου έφτασα πριν από λίγο…

Και (τι τύχη!) έπεσα πάνω στην ερώτηση της συζύγου προς τον γιο «αν θέλει καφέ»… Και τότε εγώ, μέσα στο τσακίρ κέφι που ήμουν (μουρμούραγα και εκείνο το «δεν πάω σπίτι μου απόψε»), της παρήγγειλα και εγώ έναν καφέ! Έδωσα μάλιστα και πουρμπουάρ, 5 ευρώ με την δικαιολογία ότι το ίδιο κάνω και στην πλατεία το καλοκαίρι που πίνω καφέ, … αν η κοπέλα είναι όμορφη…

Όπα! Τώρα, αυτήν την στιγμή έφτασε στο δωμάτιο μου ο καφές που λέγαμε, ζεστός και μυρωδάτος από τα χέρια της Ελένης… Σας αφήνω για λίγο για να τον απολαύσω, και τα λέμε ξανά σε λίγο!..

Όπα!