Σάββατο, 28 Αυγούστου 2010
Newsit.gr: "Εκοιμήθη ο Αυγουστίνος Καντιώτης"
stavroula είπε...
Controversial, a bit loud but he stood up what he truly beleived for!
May his memory be eternal!
29 Αυγούστου 2010 3:44 π.μ.
P. MICHALOPOULOS είπε...
Θέλεις να πεις Σταυρούλα ότι ήταν αμφιλεγόμενη προσωπικότητα; Κάτι σαν «σημείο αντιλεγόμενο»; Μια δυνατή, ή και υπερβαλλόντως δυναμική φωνή, αλλά και σταθερή σε όσα στ’ αλήθεια ο άνθρωπος αυτός πίστευε; Το μετάφρασα σωστά;
Θα έλεγα κι εγώ, ότι ήταν πράγματι μια φωτεινή παρουσία, μια μοναδική παρουσία στον εκκλησιαστικό χώρο. Ένα βότσαλο στη λίμνη της ορθόδοξης εκκλησίας. Μιας εκκλησίας που λιμνάζει πια στα σκάνδαλα!
Αλήθεια, ποια αλλαγή θα μπορούσε να φέρει μια φωνή μέσα στην έρημο; Ποια άνοιξη, ένας μόνο κούκος; Ένας ήταν και ένας έμεινε για τόσα χρόνια, σαν χιλιο-προδομένος, και σαν αντικείμενο εκμετάλλευσης από πολλούς μέχρι τέλους! Δυστυχώς! Ας είναι λοιπόν αιωνία η μνήμη του!
Εγώ που λες Σταυρούλα το έμαθα λίγο αργά, από ένα μέηλ που διάβασα το απόγευμα (ενώ εκείνος είχε φύγει από πολύ νωρίς το πρωί) διότι είχα κάτι μαστορέματα στο σπίτι, στο δωμάτιο μου κυρίως, με μια υδραυλική σύνδεση που ήρθαν και έκαναν δυο τεχνίτες από τη γειτονιά (πατέρας και παιδί) που γνώρισα τυχαία, μόλις τώρα.
Ήταν που λες χαλασμένος ο νιπτήρας που έχω στο δωμάτιο μου. Που τον είχα εγκαταστήσει πριν από δυο χρόνια για να μη μπλέκω στα πόδια της «κυρίας» στην κουζίνα «της». Δεν έκανε όμως, τοτε, την εγκατάσταση κάποιος ειδικός αλλά ένας παλιός γείτονας και χρόνια γνωστός, που είναι ψυκτικός (ο κ, Γιάννης), και που εκείνη την εποχή είχε προθυμοποιηθεί (ήταν βαρύς χειμώνας) να στέλνει το γιο του για να μου ψωνίζει από τον μπακάλη. Έκανε λοιπόν τότε μια πρόχειρη εργασία (ό,τι μπορούσε ο άνθρωπος) και σε λίγο όλα είχαν διαλυθεί!
Δεν λειτουργούσε τίποτε, και υπήρχε και ο φόβος να πέσει ο νιπτήρας (βαρύς και μεγάλος) και να μου σπάσει και κανένα πόδι, αφού δεν τον είχε πακτώσει στον τοίχο (μάλλον βαριόταν) αλλά τον είχε απλά ακουμπήσει στο από κάτω ντουλάπι που τον συνόδευε. Βέβαια, πριν, είχα φωνάξει κάποιους ειδικούς αλλά η «κυρία», τους έκανε νούμερα ότι τάχα ενοχλείται και έτσι όλοι λάκιζαν. Τον κύριο Γιάννη όμως τον ντράπηκε σαν γείτονα και τον άφησε να εργαστεί. Έμεινα λοιπόν τόσο χρόνο χωρίς νιπτήρα. Δεν τολμούσα από τότε να φωνάξω μάστορα, ο ταλαίπωρος, και το θέμα έμεινε εκεί.
Πριν από λίγες μέρες όμως, είχα αγοράσει στην πρωινή μου βόλτα, κάτι ψαράκια (λίγες γόπες) που ο ψαράς μας (που έχει την «Τράτα», κοντά στην Αγία Τριάδα Αργυρουπόλεως) για να με ευχαριστήσει προθυμοποιήθηκε να μου τα καθαρίσει καλά-καλά... Τα έφερα λοιπόν φρέσκα – φρέσκα να μοσχοβολούν θάλασσα (πρωινή ψαριά) στο σπίτι, και τα έβαλα στο ταψί για να τα βάλω στο φουρνάκι που έχω στο δωμάτιο μου (αφού είμαι διωγμένος από την κουζίνα μου) αλλά έκανα το λάθος να τα πάω στον νιπτήρα του μπάνιου (δίπλα στο δωμάτιο μου, και μακριά από το δωμάτιο της «κυρίας») μαζί με το ταψί, για να πάρω από εκεί νερό, έτσι λίγο, για να μην κολλήσουν στο ψήσιμο. Η κυρία, που μόλις είχε γυρίσει από διακοπές, είχε γυρίσει με νεύρα όπως κάθε φoρά που πάει διακοπές, έτυχε να περνάει εκείνη τη στιγμή (στον διάδρομο) για να πάει στο δωμάτιο του «γιου», με είδε με το ταψί, και ξέφρενη μου επιτέθηκε φραστικά (με διαολόστειλε, και μόνο που δεν μου χίμηξε για να μου βγάλει και τα μάτια!) με τον ισχυρισμό ότι τάχα πλένω ψάρια στο μπάνιο και της μύρισαν! Όπως της είχε μυρίσει μια άλλη μέρα και το… νερό που ζέσταινα στην κλειστή κατσαρόλα μου (καινούργια, ταχύτητος), πριν βάλω μέσα μακαρόνια! Έμπαινε τότε εκείνη τη στιγμή στο σπίτι, με είδε με την κουτάλα, και άρχισε να ωρύεται λέγοντας μου: «Τι μαγειρεύεις, και βρωμάει έτσι;»! Το «μαγειρευτό» νερό, της μύρισε!
Το ίδιο λοιπόν και τα ψάρια, τις προάλλες, που δεν τα είχα ακόμη μαγειρέψει.
Μετά από αυτό, αποφάσισα να φτιάξω οπωσδήποτε το ταχύτερο το νιπτήρα του δωματίου μου, ώστε να έχω κλειστή την πόρτα μου και να κάνω τη δουλειά μου χωρίς να παίρνει αφορμή και να δαιμονίζεται!
Και ξαφνικά που λες Σταυρούλα, ήρθαν αυτοί οι άνθρωποι το πρωί και διόρθωσαν τον νιπτήρα. Έφτιαξαν δηλαδή την αποχέτευση του, τον στήριξαν στον τοίχο κανονικά, και τράβηξαν και μια γραμμή ζεστού νερού από το μπάνιο, διότι είχα μόνο κρύο νερό με τα «μαστορέματα» του κυρίου Γιάννη.
Έτσι πέρασε που λες, η μισή μέρα, χτες, το Σαββάτο που μας πέρασε.
Ο κύριος Νίκος με το γιο του έκαναν θαύματα. Τέλειοι τεχνίτες, καλοί άνθρωποι, και πολύ γρήγοροι. Τους παρακολουθούσα, και δεν μπορούσα να το πιστέψω στο τέλος, όταν μετά την αναχώρηση τους συνειδητοποίησα ότι είχε γίνει η δουλειά μου!
Μετά, καθάρισα, συγύρισα το δωμάτιο, και άνοιξα τον υπολογιστή μου. Τότε βγήκα το μέηλ με την είδηση για την κοίμηση του πατρός Αυγουστίνου!
Αν και ήταν κάτι που όλοι περιμέναμε, έκλαψα γοερά με λυγμούς και αναφιλητά, κάτι που μου είχε συμβεί ξανά το 1987 όταν κοιμήθηκε η μητέρα μου στα 87 της χρόνια, μετά από μακρά ασθένεια.
Μετά, όταν συνήλθα από το σοκ της είδησης για τον πατέρα Αυγουστίνο, μου πέρασε η ιδέα ότι το «θαύμα» αυτό που είχε γίνει την ίδια μέρα στο δωμάτιο μου, οφειλόταν στον γέροντα!
Στον γέροντα που ήταν ήδη (όπως πιστεύω) κοντά στον Κύριο, από τις 5 το πρωί του Σαββάτου αυτού!..
29 Αυγούστου 2010 6:41 π.μ.
http://xairete.blogspot.com/2010/08/newsitgr.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου