Το δέντρο (εδώ μπροστά στο προαύλιο του ναού) έπρεπε να πέσει, ή η ίδια η εκκλησία στο βάθος;
ΚΛΙΚ ΣΤΗ ΦΩΤΟ
Υπάρχει μήπως κάποιο δαιμόνιο σχετικά με το (μη) κλάδεμα των δέντρων; Τι εμπόδιζε τους υπεύθυνους του ναού στο προαύλιο του οποίου ήταν αυτά τα πεύκα να τα κλαδεύουν, να μην τα αφήνουν να γίνονται πανύψηλα ώστε να μην κινδυνεύει κόσμος;
Θυμάμαι την περίπτωση της Ελένης και του Παναγιώτη:
Στο σπίτι του Παναγιώτη στο Άνω Ελληνικό, είχε φυτρώσει εδώ και πολλά χρόνια μια μουριά από μόνη της, στην αυλή στην πρόσοψη του σπιτιού, σύριζα στον μαντρότοιχο. Έγινε δε με τον καιρό τόσο μεγάλη που τα κλαδιά της (ενώ το δέντρο ήταν στη μια γωνία του οικόπεδου), να φτάνουν μέχρι την άλλη άκρη.
Στη διατήρηση αυτού του ντιζάιν φρόντιζε ο Παναγιώτης που δεν άφηνε (με κλάδεμα κάθε χρόνο) το δέντρο να πάει πολύ ψηλά αλλά το καθοδηγούσε να μένει στο ύψος του σπιτιού και να απλώνει τα κλαδιά του σε όλη την πρόσοψη της κατοικίας και να σχηματίζει έτσι και μια φυσική τέντα για το καλοκαίρι.
Και εδώ μπαίνει το δαιμόνιο!
Μπαίνει η γρίνια της "κυρίας" Ελένης (τα τελευταία 7 χρόνια που μπήκε στην εμμηνόπαυση) η γρίνια της «εισαγόμενης» κ. Ελένης, που όταν έβλεπε τον μεσόκοπο σύζυγο της τον Παναγιώτη να κρέμεται στα κλαδιά με κίνδυνο της ζωής του για να κλαδέψει το δέντρο, τον καταριόταν να πέσει από τη σκάλα και να σκοτωθεί, γιατί πειράζει το δέντρο!
Το δέντρο, που άλλοτε δεν το ήθελε και του έλεγε να το κόψει τελείως!
Το δέντρο (μουριά σαν πλατάνι) που είχε αποκτήσει και χοντρό κορμό με επικίνδυνη όμως κλίση, και που κινδύνευε να ξεριζωθεί και να πλακώσει και το σπίτι και περαστικούς, και τα αυτοκίνητα που ήταν παρκαρισμένα στο πεζοδρόμιο.
Κάτι το οποίο όμως αποτράπηκε με τις υπεράνθρωπες προσπάθειες του (προνοητικού αλλά και ταλαίπωρου) Παναγιώτη, τις μακροχρόνιες προσπάθειες του, να περιορίσει κάπως την τρομερή ανάπτυξη του δέντρου.
Έφαγε βέβαια και τόσες άδικες κατάρες ο άνθρωπος, ο χριστιανός, αλλά και το δαιμόνιο το προσωποποιημένο σε σύγχρονη Ξανθίππη (κατοίκου της οδού Ξάνθου) έσκασε από το κακό του!
17 Αυγούστου 2010 1:05 μ.μ.
http://xairete.blogspot.com/2010/08/blog-post_17.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου