Αυτά τα λόγια με συγκλόνισαν και με προβλημάτισαν!

Αγαπητή Άννυ, Αυτό είναι!

Τα είπες και αλάφρωσες (θέλω να ελπίζω) καλή μας φίλη.

Πιστεύω δε, ότι άμεσα, και με πολύ αγάπη - συμπάθεια - κατανόηση, θα άκουσε ο Θεός όλο αυτόν τον πόνο που εξωτερίκευσες, όλο αυτόν τον αναστεναγμό. Εύχομαι δε (το ίδιο άμεσα), να σου απαντήσει, προσφέροντάς σου την ειρήνη και τη γαλήνη που τόσο ποθεί η καρδιά σου. Αμήν!

Στην προσευχή της η Άννα μας, λέει μεταξύ άλλων, στο Θεό: «Δεν το φοβάσαι αυτό και τεντώνεις τόσο το σκοινί; Κι αν φοβηθούμε να ξανααγαπήσουμε, μη σκοτώσουμε και κανέναν άλλο στην προσπάθεια σου να μας κάνεις να εμπεδώσουμε το νόημα της ζωής;».

Αυτά τα λόγια με συγκλόνισαν και με προβλημάτισαν!

Τι αγάπη είναι αυτή που έρχεται (;) ο Θεός και της βάζει τέλος; Αγαπάμε κάποιον «σαν Θεό μας»; Τον κάνουμε θεό μας μοναδικό, είδωλο πραγματικό; Και όταν το πρόσωπο αυτό (που αποδέχεται ίσως την ειδωλοποίησή του) κινδυνεύει, τότε ποιος «θεός» θα ακούσει την «προσευχή» (προς τα πού;) να το κράτηση στη ζωή; Μήπως έχει κλείσει τα αυτιά του σε τέτοια προσευχή ο Θεός, είτε διότι δεν την καταλαβαίνει, είτε διότι το S.O.S. αυτό εκπέμπεται σε άλλη συχνότητα;

…Και για να ολοκληρώσω τον προβληματισμό μου, λέω: Μήπως και αυτή του Θεού η «αδιαφορία» (παίρνει τον ένα, αφήνει τον άλλο), είναι τελικά για το καλό και των δυο προσώπων; Και αν δεν χάθηκε ο ένας (ο μεταστάς) γιατί πρέπει η απελπισία να κάνει τον άλλο που έμεινε πίσω, να χαθεί και να μην υπάρχει δυνατότητα να ξαναβρεθούν κάποτε και πάλι μαζί, «εκεί ψηλά»;

Δεν είναι (ΑΥΤΟ!) κρίμα και άδικο;

Αν είπα πάλι χαζομάρα (Αφελή, πέστε με ξανά), ζητώ ταπεινά συγνώμη!..