Γι αυτό ακριβώς πρέπει να χαίρεσαι…

04/09/2005

ΑΝΝΑ: Σήμερα ξεκουράστηκε και ο πατέρας της Καιτης (Kaitoulini). O Θεός να τον αναπαύσει, και να δίνει κουράγιο στην Καιτούλα.


ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:

Αμήν!

Μιλάει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«...Μας συμβουλεύει ο απόστολος: «προσέχετε! Δεν θέλω να έχετε άγνοια για εκείνους που έχουν κοιμηθεί. Να μη λυπάστε, όπως και οι υπόλοιποι, που δεν έχουν ελπίδα. Αν πιστεύουμε, ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, τότε δεχόμαστε, ότι και ο Θεός αυτούς που έχουν κοιμηθεί με πίστη στον Ιησού, θα τους συνάξει κοντά του».

Γιατί άραγε ο Παύλος, όταν μιλάει για το Χριστό, το «θάνατό» Του τον αποκαλεί θάνατο; Γιατί, όταν μιλάει για το δικό μας τέλος, το ονομάζει «κοίμηση, ενώ όταν μιλάει για το Χριστό, δεν λέει «κοιμήθηκε» αλλά «πέθανε»;

Ασφαλώς δεν χρησιμοποιεί τη διάκριση των λέξεων με επιπολαιότητα, ούτε άσκοπα, αλλά θέλει κάτι σοφό και σπουδαίο να διδάξει:

1. Στην περίπτωση του Χριστού ονόμασε το «θάνατό» Του θάνατο, για να βεβαιώσει το Πάθος Του.

2. Στην περίπτωση τη δική μας τον ονόμασε «κοίμηση», για να παρηγορήσει τον πόνο μας.

3. Στην περίπτωση του Χριστού η Ανάσταση είναι πραγματικότητα. Γι αυτό με θάρρος ό,τι προηγήθηκε, το αποκαλεί «θάνατο».

4. Σε μας η ανάσταση βρίσκεται στην ελπίδα. Γι αυτό ονομάζει «κοίμηση» το θάνατό μας. Με αυτήν την ονομασία μας παρηγορεί και μας γεμίζει με καλές ελπίδες.

Αυτός που κοιμάται, οπωσδήποτε θα ξυπνήσει, οπωσδήποτε θα αναστηθεί. Τίποτε άλλο δεν είναι ο θάνατος, παρά ύπνος μακρύς. Σε αυτόν που κοιμάται τον καθημερινό ύπνο, και η ψυχή του κάπως κοιμάται. Σε αυτόν που έχει πεθάνει, δεν συμβαίνει το ίδιο αλλά η ψυχή του είναι άγρυπνη. Ζει την αιωνιότητα…».

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΑΙΤΗΣ ΜΑΣ!

Μιλάει (πάντα) ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Λένε: “Αυτός, που τελείωσε η ζωή του, σαπίζει, γίνεται σταχτή και σκόνη”.

Γι αυτό ακριβώς πρέπει να χαίρεσαι…
…Όταν κάποιος πρόκειται να οικοδομήσει σπίτι, που πάλιωσε και χάλασε, βγάζει πρώτα τους ένοικους. Μετά γκρεμίζει το σπίτι. Και στη συνέχεια χτίζει λαμπρότερο. Και όσους βγάζει έξω δεν τους λυπάται αλλά μάλλον τους ευφραίνει. Διότι δεν προσέχουν το γκρέμισμα του ερειπωμένου, που φαίνεται. Φαντάζονται τη μελλοντική λαμπρή οικοδομή, που τώρα δεν την βλέπουν. Ο Θεός θέλει να κατασκευάσει νέα οικοδομή. Διαλύει το σώμα μας. Και την ψυχή, που κατοικεί μέσα στο σώμα, την βγάζει πρώτα έξω (τη στιγμή του θανάτου). Και ύστερα κατασκευάζει λαμπρότερο σπίτι (με την ανάσταση των σωμάτων) και ξαναβάζει μέσα την ψυχή, με απείρως τώρα μεγαλύτερη άνεση και δόξα. Ας μη προσέχουμε, λοιπόν το γκρέμισμα, αλλά τη μελλοντική λαμπρότητά μας».