Να και μια ακόμα, σχετική με το θέμα μας, χαριτωμένη εικόνα ...

11/09/2005

ΑΝΝΑ, έγραψε:

[Μια φορά που του κλαιγόμουνα αν μ αγαπάει και πόσο, τον ρώτησα αν πέθαινα αν θα πέθαινε κι εκείνος. Και μου απάντησε πολύ σοβαρά: "Θα κλαίω, θα λυπάμαι, αλλά δε θα πεθάνω. Θα περιμένω πότε θα σε ξαναδώ. Στο μεταξύ θα ζω. Και το ίδιο να κάνεις κι εσύ"...]


ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:

Να και μια ακόμα, σχετική με το θέμα μας, χαριτωμένη εικόνα που βρήκα (του ίδιου Πατέρα της Εκκλησίας), και που αξίζει (κατά την ταπεινή μου γνώμη) και αυτή όσο χίλιες λέξεις, που λένε:

«Όταν κάποιος έχει ένα άγαλμα κατεστραμμένο από τη σκουριά και το χρόνο, και σπασμένο σε κομμάτια, τι κάνει; Το κομματιάζει τελείως και το βάζει σε καμίνι. Και αφού λειώσει τελείως, το κατασκευάζει πιο λαμπρό. Και ο θάνατος των δικών μας σωμάτων δεν είναι κάποια καταστροφή ή εξαφάνιση. Είναι ανανέωση. Όταν βλέπεις, σαν σε καμίνι, να λιώνει η σάρκα, μη σταματάς σε αυτό που βλέπεις. Να περιμένεις την ανανέωση, το ξανακαινούργιωμα.

Και το παράδειγμα αυτού, που ξαναφτιάχνει, και μάλιστα ωραιότερο το άγαλμα, να το δεις και διαφορετικά: Ο αγαλματοποιός, όταν παίρνει σπασμένο και αλλοιωμένο χάλκινο άγαλμα, δεν σου παρουσιάζει ύστερα χρυσό και αθάνατο άγαλμα. Πάλι χάλκινο κατασκευάζει. Δεν συμβαίνει, το ίδιο με το σώμα μας και με το Θεό. Ενώ το σώμα, που πρώτα μας χάρισε είναι πήλινο και θνητό, με την ανάσταση μας το επιστρέφει αθάνατο και άφθαρτο (Α΄ Κορ. ιέ΄ 42 – 52).

Να μη βλέπεις, λοιπόν, εκείνον που έκλεισε τα μάτια και κείτεται άφωνος. Να οραματίζεσαι και να θαυμάζεις εκείνον, που ανασταίνεται. Εκείνον, που απολαμβάνει δόξα ανέκφραστη, απερίγραπτη, θαυμαστή. Από τη θέα του παρόντος να στρέψεις τους λογισμούς σου στην ελπίδα του μέλλοντος.». (Ε.Π.Ε. 25, 552 – 565).