Της απάντησα ότι μένω μόνος μου, και ότι κάτι τέτοιες «φασαρίες» είναι οι μοναδικές ευκαιρίες που έχω για να αισθάνομαι όμορφα!

Πιασμένο φυσικά, και το τραπεζάκι όπου κάθομαι συνήθως, σε μια γωνιά, κάτω από μια μεγάλη αφίσα του Θανάση Βέγγου…

«Σάββατο κι απόβραδο», και χτες, αλλά εγώ δεν ήμουν στην «Αριστοτέλους», στο ταβερνάκι απέναντι από το σπίτι μου χτες βράδυ… Δεν χρειάστηκε καν να βγω για φαγητό, διότι είχα περίσσευμα από το μεσημέρι, από την ψαροταβέρνα που σας έλεγα χτες. Κι έτσι, έκατσα σπίτι χτες βράδυ…

Είχα όμως τη δυνατότητα να την επισκεφτώ σήμερα (την Αριστοτέλους) διότι την Κυριακή είναι ανοιχτή, και, το μεσημέρι… Έπεσα όμως σε μια γιορτή. Το μαγαζί ήταν «πιασμένο» για καλεσμένους από μια βάφτιση. Πιασμένο φυσικά, και το τραπεζάκι όπου κάθομαι συνήθως, σε μια γωνιά, κάτω από μια μεγάλη αφίσα του Θανάση Βέγγου…

Αναγκαστικά λοιπόν, τα βήματα μου με οδήγησαν δυο τετράγωνα πιο πέρα, εκεί που ήμουν και χτες, «στου Λεωνίδα», και βρήκα το τραπεζάκι μου στη γωνιά, δίπλα στο μεγάλο διακοσμητικό τζάκι – να με περιμένει…

Σήμερα, στο διπλανό τραπέζι – το διπλό – δεν ήταν ο εφοπλιστής με την παρέα του, αυτός που γνώρισα χτες, αλλά ένα ζευγάρι: ένας παππούς και μια γιαγιά με τα δυο εγγονάκια τους. Αυτοί ήταν εκεί πριν από μένα, και έφυγαν λίγο πριν να φύγω κι εγώ.

Φεύγοντας, γύρισαν προς το μέρος μου, και μου χαμογέλασαν όλοι, γλυκά και ευγενικά!..

...Είχα φαίνεται μια έκφραση ευτυχισμένου ανθρώπου, με κάποιο χαμόγελο, βλέποντας τους… Και αυτό έκανε τη γιαγιά, έκτος από το χαμόγελο της, να με χαιρετήσει κιόλας, να μου πει «καλή-χώνεψη – καλό απόγευμα», και… να μου ζητήσει συγγνώμη που «με ζάλισαν, με τη φασαρία τα παιδιά»!

Της απάντησα ότι μένω μόνος μου, και ότι κάτι τέτοιες «φασαρίες» είναι οι μοναδικές ευκαιρίες που έχω για να αισθάνομαι όμορφα!

Σχετικά:

Σάββατο, 10 Απριλίου 2010

«Παρέα» με έναν εφοπλιστή έφαγα σήμερα το μεσημέρι...

http://oikogeneiakos.blogspot.com/