Για «τον άρτον ημών» βγήκαμε έξω, να αναζητήσουμε, και πάλι! Και βρήκαμε ζεστά ψωμάκια στο «Μαϊντανός και Άνηθος» και τα απολύσαμε μέσα από την μεγάλη τζαμαρία, λουσμένοι από τον ήλιο που τον προλάβαμε λίγο πριν να δύσει.
«Όλοι εμείς», δηλαδή… μόνος μου εγώ!
Η τζαμαρία αυτή, που λέτε, είναι ακριβώς δίπλα στο εστιατόριο του «Νικήτα» που με τραπέζωσε το Μ. Σάββατο όταν ο «Λεωνίδας» που είναι ακριβώς απέναντι ήταν κλειστός λόγω των ημερών του Πάσχα!
Και ο «Νικήτας», ξέρετε, είναι κλειστός κάθε Δεύτερα, όπως κλειστός και ο κ. Γιάννης («ο χορός των γεύσεων») που είναι λίγο πιο κάτω…
Να θυμίσω στους φίλους που με ξέρουν εδώ στο «χαίρετε» (στον Αντώνη, στον Μιχάλη, στην Αναστασία, στον κ. Καρδάση), ότι ο κ. Γιάννης, είναι αυτός ο καταστηματάρχης που μου έσωσε τη ζωή το χειμώνα, τότε που είχα ξεμείνει από χρήματα και τρόφιμα και «έπνεα τα λοίσθια», … και έτρεξε αυτός και η σύζυγος του, η σεφ του καταστήματος, η κ. Ευγενία, και μου έφεραν σακούλες γεμάτες πακέτα με ζεστά φρεσκομαγειρεμένα φαγητά (δώρα του καταστήματος) στο σπίτι!..
Αυτά λοιπόν!.. Η μια κουβέντα έφερε την άλλη στην παρλάτα μου αυτή, ε;
Αυτά λοιπόν τα ολίγα συνέβησαν σήμερα… Και σας εξήγησα το λόγο της νέας αυτής μικρής απουσίας μου… Αυτής, που συνοψίζεται σε δυο λέξεις: «Άνηθος και Μαϊντανός»! :-)
Σάββατο, 10 Απριλίου 2010
«Παρέα» με έναν εφοπλιστή έφαγα σήμερα το μεσημέρι...
Κυριακή, 11 Απριλίου 2010
Της απάντησα ότι μένω μόνος μου, και ότι κάτι τέτοιες «φασαρίες» είναι οι μοναδικές ευκαιρίες που έχω για να αισθάνομαι όμορφα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου