«Εγώ ειμί η ανάσταση και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνει, ζήσεται»…

Θα ήθελα με την ευκαιρία, αν και κάπως καθυστερημένα, να συμπαρασταθώ και στην άλλη καλή μας φίλη, τη Sofia που μας είχε κάνει γνωστό και ένα δικό της παρόμοιο θέμα, στους «Φιλοσοφικούς προβληματισμούς», στο «Αμηχανία μπροστά στο θάνατο...» (Posted: 03 Μάρτιος, 2005).

Εύχομαι δε να το έχει ξεπεράσει πλήρως το πρόβλημα αυτό (της «αμηχανίας» κ.λπ).

Είχε γράψει τότε: «Ειλικρινά, δε νομίζω πως υπάρχει χειρότερη στιγμή για ένα άνθρωπο από αυτή. Είναι η στιγμή που νιώθεις πως είσαι ένα τίποτα με όλη τη σημασία της λέξης... Άραγε, υπάρχει τρόπος να προετοιμαστεί κανείς για μια τέτοια κατάσταση? Ή απλώς δεν υπάρχει λόγος...?».

Επιτρέψτε μου λοιπόν να πω, τώρα εγώ, ότι αυτή η «προετοιμασία», η σκέψη του θανάτου, αρχικά (και σε «ανύποπτο χρόνο» που λένε), γίνεται ΔΥΝΑΜΗ για κάθε πιστό! Ζει από τώρα τη χαρά της βασιλείας του Θεού, με τον αναστημένο Κύριο…

…Και επιθυμεί να τον κοιτάξει «πρόσωπο προς πρόσωπο», δεχόμενος τις ανταύγειες της αγάπης Του. Διότι για τον Χριστιανό, η ανάσταση (και η δική μας), που λέγαμε σε άλλο μήνυμα, είναι η φυσική συνέπεια της πίστης στον Σωτήρα Χριστό και στην Ανάστασή Του.

Και η πίστη αυτή έχει σαν επακόλουθο την ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.

Στα αυτιά των πιστών (όπως της Σοφίας και της Άννας και όλων μας) δεν μπορεί παρά να αντηχεί (σε άλλους δυνατότερα και σε άλλους λιγότερο δυνατά) η διακήρυξη του Κυρίου:

«Εγώ ειμί η ανάσταση και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνει, ζήσεται»…