Έχω δικούς μου εδώ (και όχι μόνο)!

Έχω μια (εν Χριστώ) αδελφή, τη Σταυρούλα στην Αμερική…

Έχω και δυο ακόμα αδελφές ψυχές (του παλαιού εορτολόγιου, αυτοί)…

Έχω (μέσα στην καρδιά μου και αυτός) τον Νίκο, το πληγωμένο μας το αηδόνι!

[Δεν έχω πιει ακόμα καφέ (πρωινό) και δεν μπορώ να θυμηθώ αν έχω και άλλους, τώρα!]

Να ζήσετε, αδέλφια μου! :-)

Τι καλά! Έχω λοιπόν κάποιους (λίγους και καλούς) δικούς μου εδώ (και όχι μόνο)!

Έχω και στον ουρανό:

Έχω τον πνευματικό μου πατέρα τον π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο, που τόσο πολύ με αγαπούσε!

Έχω τον Θεόδωρο τον Κοντοπίδη, το κατηχητόπουλο μου (1966) στο Αιγάλεω, και συνεργάτη κατηχητή στην Αργυρούπολη (1978), αρχιτέκτονα με μάστερ στην Αμερική, το καλό μας το παιδί που μας έφυγε τόσο νέος (πολύτεκνος, ήδη) για τον ουρανό!

Έχω την αδελφή μου την Κασσιανή (δεν θυμάμαι επώνυμο) κατηχήτρια εδώ στην Αργυρούπολη…

Έχω τον Αποστόλη, γνωστό μου από τη θητεία μας στο πολεμικό Ναυτικό, συνεργάτη μετά στην εσωτερική ιεραποστολή. Αιώνια η μνήμη σου «Αποστόλη αδελφέ μου»!

Έχω τον φίλο των νεανικών μου χρόνων, τον Γιάννη τον Ασλανίδη, τον «Άγιο της Αφρικής» γνωστό σαν πατέρα Κοσμά Γρηγοριάτη που έδωσε και τη ζωή του εκεί στην μαύρη ήπειρο, θυσία σε Εκείνον!...

Έχω τον άλλο μου τον αδελφό, τον Φώτη τον Στελάτο, τον συμμαθητή μου από τη Σιβιτανίδειο, αχώριστο φίλο μια ολόκληρη ζωή... Πολίτης, και, αυτός της άνω Ιερουσαλήμ (όπως ελπίζω), πια!

Έχω την μητέρα μου Διονυσία, και πολλούς άλλους συγγενείς μου…

Παναγιώτης

Υ.Γ.

«Στρατευόμενη» εκκλησία στη γη, και «θριαμβεύουσα» εκκλησία στον «ουρανό», είμαστε ένα μαζί με τον Κύριο, και είμαστε πολλοί, αναρίθμητοι! :-)

Παναγιώτης προς Αναστασία: Καλά κατάλαβα;

Η anastasia άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Εσείς, τι θα γράφατε σαν τίτλο;":

Το μόνο που σκέφθηκα είναι
κοιτάζοντας τον ουρανό
Με σκέφτηκες??????εδώ είμαι.
Και ξέρεις Παναγιώτη σε τι αναφέρομαι.
Γεια σου Παναγιώτη
Να είσαι καλά
Αναστασία

Ανάρτηση από την anastasia στο XAIRETE τη 10 Σεπτέμβριος 2008 4:31 μμ



Ο P. MICHALOPOULOS άφησε ένα νέο σχόλιο για την ανάρτησή σας "Εσείς, τι θα γράφατε σαν τίτλο;":

Να κοιτάμε ψηλά λοιπόν, αγαπητή εν Χριστώ αδελφή Αναστασία;

… Όπως και οι πατέρες της απροσκύνητης στην παναίρεση του Οικουμενισμού, ιεράς μονής Εσφιγμένου του Αγίου Όρους.

Καλά κατάλαβα;

Έτσι, θα δούμε την αγάπη του Θεού να σκεπάζει σαν σύννεφο στον καύσωνα των άδικων διωγμών, να σκεπάζει τους ανθρώπους του Θεού, να τους προστατεύει από τη δολοφονική μανία προβοκατόρων ρασοφόρων που με σατανικό τρόπο αναρριχήθηκαν στα ύψιστα εκκλησιαστικά αξιώματα…

…Την ιδία ώρα που μαύρα σύννεφα καλύπτουν μια… «μεγίστη» επηρμένη και ταγμένη στον μαμμωνά γειτονική μονή, και κεραυνοί από αποκαλύψεις για σκάνδαλα πέφτουν στα κεφάλια των δήθεν μοναχών της αλλά και κατά κάποιων άλλων «πατέρων» - δήθεν πατέρων του έθνους – πολιτικάντηδων πες καλύτερα, που διαπλέκονται (πιο αισχρά δεν γίνεται) μαζί τους!..

Καλά κατάλαβα;

Ή μήπως εννοείς εκείνον τον ταλαίπωρο, που και αυτός αντιμετωπίζει παρόμοια προβλήματα από φευδαδέλφους και ψευτοπατέρες, από μακρινούς και από «κοντινούς» του, και από άλλες σκοτεινές δυνάμεις;
…Εκείνον τον ταλαίπωρο, λέω, που έχει και αυτός πάντα την σκέπη του Θεού για βοήθεια και παρηγοριά, εκείνον που το δράμα του περιγράφεται με τα πιο μελανά χρώματα στο ιστολόγιο με τον τίτλο «οικογενειακός»;
http://oikogeneiakos.blogspot.com/

Είναι και τα δυο θέματα, άξια δημόσιας προβολής διότι έτσι προκαλείται η φωνή του λαού, έτσι ακολουθεί και οι οργή του Θεού που πέφτει σαν κεραυνός…


Ανάρτηση από τον P. MICHALOPOULOS στο XAIRETE τη 10 Σεπτέμβριος 2008 5:33 μμ

Τελευταίο : Άννα, μη κλαις!

18/11/2005

Άννα:
«Ήλιε ανάτειλε! Ήλιε ανάτειλε...»


19/11/2005

Παναγιώτης:

Τωωωώρα; Έχει ανατείλει, και ήδη μεσουρανεί…

…Ας βγούμε έξω να μας θωπεύσουν οι ακτίνες του!
Αξίζει, όσο τίποτε άλλο, μέσα σ’ αυτήν την παγωνιά…

Άννα, μη κλαις!

Αυτά τα ολίγα Αννούλα (…χωρίς «Αχ»!).

18/11/2005

Παναγιώτης:

Συγνώμη Αννούλα,
Δεν ήθελαν σε πικράνω με την αναφορά μου στο τραγούδι αυτό. Είμαι όμως τις μέρες αυτές πάλι με δανικό υπολογιστή (πέρσι «χάθηκα» για ένα χρόνο, από το λόγο ότι δεν είχα δυνατότητα πρόσβασης σε σας, στο φόρουμ) και πολύ φοβόμουν ότι δεν θα είχα τρόπο να σου πω τότε «στου Δεκέμβρη τις εννιά» τα χρόνια πολλά και έσπευσα να στα στείλω πολύ πρόωρα…

Όσο ζω, ελπίζω, λένε! Και εγώ, όσο έχω τη δυνατότητα, γράφω, με αφορμή τώρα τα λόγια της καλής μας anniseral και τους στοίχους τους δικούς σου, πιο πάνω.

Είναι λοιπόν αλήθεια ότι ενώ στη ζωή μας περνάμε χαρές και λύπες που οι μεν διαδέχονται τις δε, οι στεναχώριες και τα δυσάρεστα γεγονότα είναι αυτά που επικρατούν περισσότερο και επηρεάζουν συναισθηματικά για μεγάλο χρονικό διάστημα τις καρδιές μας, περισσότερο δηλαδή από ό,τι οι καλές μέρες και οι ευτυχισμένες στιγμές.

Συνειδητοποιούμε, ότι η θλίψη και η στενοχώρια είναι αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας στην «κοιλάδα» αυτή «του καημού» στο μάταιο αυτό κόσμο.
Όπου κάτσουμε και συζητήσουμε τον πόνο μας, αμέσως οι πάντες θα σπεύσουν να μας πούνε και τις δικές τους παρόμοιες καταστάσεις.

Έλεγε ο Σωκράτης: «Ούκ έστιν άνθρωπον μη λυπείσθαι, πόλιν ή οικίαν οικούντα και ανθρώποις ομιλούντα»!..

«Ταξιδεύοντας» λοιπόν μέσα στο σκοτάδι αυτό των θλίψεων, έχουμε για φάρο την ελπίδα, την αισιοδοξία ότι δεν θα βουλιάξουμε στο τρικυμισμένο πέλαγος , αλλά η ζωή μας θα οδηγηθεί στο λιμανάκι της...

…«Αλήθεια – αλήθεια σας λέω…», μοιάζει να μας φωνάζει, «…ότι και εσείς θα κλάψετε και θα θρηνήσετε… αλλά η λύπη σας θα μετατραπεί σε χαρά». Φως στη ψυχή μας τα λόγια αυτά, φως σε φάρο ψηλό για να φαίνονται παντού. Το ίδιο και τα άλλα τα λόγια της ομιλίας Του «πάνω στο βουνό», που μας διαβεβαιώνουν ότι όσοι είναι θλιμμένοι σίγουρα θα χαρούν…

Όπως δε έλεγε και ο σοφός ποιητής Ποσείδιππος (3ος π.Χ. αιώνας): «ουδείς τον βίον αλύπως διήγαγεν άνθρωπος ων, ουδ’ αν άχρι τέλους έμεινεν ευτυχών»…

Αυτά τα ολίγα Αννούλα (…χωρίς «Αχ»!).

Αχ, Αννούλα του χιονιά!

Αχ, Αννούλα του χιονιά!

12/11/2005

Παναγιώτης:

«Αχ, Αννούλα του χιονιά!
Δεν θα είμαι πια μαζί σου,
στου Δεκέμβρη τις εννιά,
που έχεις Άννα τη γιορτή σου!..».

ΧΡΟΝΙΑ ΣΟΥ ΠΟΛΛΑ, ΑΝΝΟΥΛΑ!


Παναγιώτης:

« “Σ’ αγαπώ” ελληνικά… “I love you” εγγλέζικα…» (Βογιατζής).

Encouragement.

Someone will always be smarter. Their house will be bigger. They will Drive a better car. Their children will do better in school. And their partners will do more things around the house. So let it go and love you and your circumstances. Think about it. The handsomest person in the world can have hell in his/her heart. And the most highly favored person on your job may be unable to produce children. The richest person you know - has the car, the house, the clothes - might be heartbreakingly lonely. So, love you. Love who you are right now.
Tell yourself, "I am too blessed to be stressed." Be blessed and pass this on to encourage another person. "To the world you might be one person, but to one person you just might be the world."


Ενθάρρυνση.

Κάποιος θα είναι πάντα εξυπνότερος. Το σπίτι του θα είναι μεγαλύτερο. Θα έχει ένα καλύτερο αυτοκίνητο. Τα παιδιά του θα είναι οι καλύτεροι μαθητές στο σχολείο. Και οι δικοί του ίσως να είναι από αυτούς που «πιάνουν τα χέρια τους», περισσότερο… Ωστόσο, μην τους ζηλεύετε και δεν τους αφήνετε έτσι (διότι όχι μόνο η έπαρση αλλά και η κακομοιριά είναι ολέθριος εγωισμός), να σας αγαπάνε και να το δείχνουν και έμπρακτα αυτό σε κάθε περίσταση που θα βρεθείτε.

Για… σκεφτείτε δε και το άλλο:
Το πιο δημοφιλές («μουράτο») πρόσωπο στον κόσμο μπορεί να έχει την κόλαση (την απελπισία) στην καρδιά του. Και το ο πιο ιδιαίτερα ευνοημένο πρόσωπο στην εργασία σας μπορεί να είναι άκληρο. Το πλουσιότερο πρόσωπο που εσείς γνωρίζετε (με χλιδάτη εμφάνιση «με αυτοκίνητα με βίλα… κι είχα πάντα μια σκασίλα») μπορεί κατά βάθος να είναι ή να αισθάνεται μόνο και με φτώχια ψυχική. («heartbreakingly lonely»).

Γι αυτό, δείξτε αγάπη και συμπόνια (και όχι χαιρεκακία) και γι αυτούς. Αγάπησε τον άλλον «όπως είναι». Πες στον εαυτό σου "I am too blessed to be stressed." (δεν δικαιούμαι να αγωνιώ «για την πάρτη μου», εγώ ένα ευλογημένο άτομο… Και αυτήν σου την αισιοδοξία μετάφερέ την σε όλους που χρειάζονται ενθάρρυνση.

«I can do all things through Christ who strengthens me.»
(Philippians 4:13)

The road to success is not straight. There is a curve called Failure, a loop called Confusion, speed bumps called Friends, red lights called Enemies, caution lights called Family. You will have flats called Jobs. But, if
You have a spare called Determination, an engine called Perseverance,
Insurance called Faith, a driver called Jesus, you will make it to a place
called Success.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΡΦΑΝΟΣ…

«Our Father, who are in Heaven, Hallowed be Thy Name, Thy Kingdom Come, Thy Will be done, on Earth as it is in Heaven. Give us this day, our daily bread and forgive us our trespasses as we forgive those who trespass against us. And lead us not into temptation but deliver us from evil.».

For Thine is the Kingdom, and the Power, and the Glory, forever.

Amen!

Αυτά τα ολίγα Αννούλα (…χωρίς «Αχ»!).

«Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις, Γινώσκοντες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν».

11/11/2005

Άννα : «Ενός κακού, δοθέντος, μύρια έπονται…»


Παναγιώτης:

Ιακώβου : α΄ 2 - 3
«Πάσαν χαράν ηγήσασθε, αδελφοί μου, όταν πειρασμοίς περιπέσητε ποικίλοις,
Γινώσκοντες ότι το δοκίμιον υμών της πίστεως κατεργάζεται υπομονήν».

Κάποτε νόμιζα πως τα στρείδια γεννιούνται με τα μαργαριτάρια μέσα τους.
Όμως έμαθα πως αν και εξωτερικά τα στρείδια έχουν σκληρό κέλυφος, μέσα είναι ευαίσθητα και μαλακά.
Κάποιες φορές ένας κόκκος άμμου μπαίνει μέσα, προκαλώντας στο στρείδι δυσφορία και πόνο.
Το στρείδι, προκειμένου να αντιμετωπίσει τον εισβολέα, παράγει ένα υγρό με το οποίο σκεπάζει αυτό το σκουπιδάκι με απανωτά στρώματα, τα οποία σιγά σιγά σκληραίνουν.
Το τελικό αποτέλεσμα; Ένα πανέμορφο μαργαριτάρι!
Μια διαδικασία που άρχισε με δυσφορία τελείωσε με τη δημιουργία ενός πανέμορφου και πολύτιμου μαργαριταριού.

Έτσι λοιπόν και οι στενοχώριες μας είναι σαν τους κόκκους που μας ενοχλούν στην αρχή, αλλά σιγά - σιγά το αντλούμε το όφελος.

ΘΛΙΨΗ
Η θλίψη φέρνει πάντα μαζί της και ευλογίες.
Μόνο που πρέπει να προσέξει κανείς, για τις διακρίνει. Σβήνει τους φανούς της ζωής μας, για να μας κάνει να υψώσουμε τα μάτια μας προς τον έναστρο ουρανό. Έχει τόσα μυστικά να μας αποκαλύψει η νύχτα, Πρέπει όμως να έρθει το σκοτάδι, για να γίνει φανερό το μεγαλείο του κατάστικτου θόλου.

Όταν οι δυσκολίες υψώνονται σαν βουνά γύρω σου, ύψωσε και συ τα χέρια σου προς τον ουρανό.
Θα δεις ότι έτσι θ’ αρχίσουν να χαμηλώνουν τα βουνά.

Η Αγάπη...

06/11/2005

Άννα : Ο Νικόλας μου, θα έλεγε να έχουμε όλοι, αγάπη μεταξύ μας…


Παναγιώτης:

ΝΑΙ (Ο Νικόλας σου, θα έλεγε να έχουμε όλοι, αγάπη μεταξύ μας) διότι:

Η Αγάπη:

Αγαθοποιεί, Βοηθάει, Γαληνεύει, Δημιουργεί, Ενθαρρύνει, Ζωογονεί, Ηρεμεί, Θυσιάζει, Ικανοποιεί, Καλλιεργεί, Λαμπρύνει, Μακροθυμεί, Νουθετεί, Ξεκουράζει, Ομορφαίνει, Παρηγορεί, Ραφινάρει, Συγχωρεί, Τιμάει, Υποστηρίζει, Φροντίζει, Χαροποιεί, Ψυχαγωγεί, Ωφελεί…
…η Αγάπη!..


07/11/2005

Παναγιώτης:

Έλεγα λοιπόν για την αξία της αγάπης… Διότι:

Ακόμα κι αν ήξερα να μιλώ όλες τις γλώσσες των ανθρώπων μα και των αγγέλων, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα είχα γίνει χαλκός που βγάζει σκέτους ήχους ή τύμπανο που δημιουργεί μόνο φασαρία.

…Kι αν είχα το χάρισμα της προφητείας και κατανοούσα όλα τα μυστήρια και κατείχα όλη τη γνώση, κι αν είχα όλη την πίστη, έτσι που να μετατοπίζω βουνά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, θα ήμουν ένα τίποτε.

…Kι αν ακόμα διάνεμα όλα τα υπάρχοντά μου για να θρέψω τους πεινασμένους, κι αν παρέδιδα το σώμα μου να καεί στη φωτιά, χωρίς όμως να έχω αγάπη, δε θα με είχε ωφελήσει σε τίποτε…

H αγάπη μακροθυμεί, επιζητάει το καλό.
H αγάπη δε φθονεί.
H αγάπη δεν καυχησιολογεί,
δεν αλαζονεύεται,
δε φέρεται άπρεπα,
δεν κυνηγάει το δικό της συμφέρον,
δεν κυριεύεται από θυμό,
δεν κρατά λογαριασμό για το κακό που της κάνουν,
δε χαίρεται για την αδικία, αλλά μετέχει στη χαρά για την επικράτηση της αλήθειας.

Πάντα καλύπτει, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει!..

Η Αγάπη ποτέ δεν ξεπέφτει!..

"Και επειδή, και δια ταύτα… Όπως τα ‘παμε: Όλα σπάστα, όλα κάψ’ τα, και αγάπα με!"

04/10/2005

Άννα : «Με τραγούδια λυπημένα, ανταμώναμε τα βράδια, και με χάδια κουρασμένα, απ' της μέρας τα σημάδια… Κι άμα δω κανένα φίλο, τρέμω μη με θυμηθεί, πεθαμένες καλησπέρες δε γουστάρω να μου πει...» (Μίλτος Πασχαλίδης)

Παναγιώτης:
Όχι στις «πεθαμένες» καθημερινές «καλησπέρες»…
Ναι, στις ολόφωτες κυριακάτικες καλημέρες!
«Μην κλαις, και μη λυπάσαι που βραδιάζει… Θα έρθει και για μας μια Κυριακή!».

10/10/2005
ANNISERAL: ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΑ ΣΠΑΣΩ ΟΛΑ, ΜΠΟΡΩ;

Παναγιώτης:
"Και επειδή, και δια ταύτα…
Όπως τα ‘παμε:
Όλα σπάστα, όλα κάψ’ τα,
και αγάπα με!"

Για πάντα μαζί, σ' αυτό το ανηφόρι που το λένε ζωή...

(03/10/2005)

Παναγιώτης:

Whatever your cross
Whatever your pain
There will always be sunshine
After the rain…

Για πάντα μαζί, σ' αυτό το ανηφόρι που το λένε ζωή...

Λένε:
«Ποιος να ξέρει στο βλέμμα του πίσω τι κρύβει…»

Λένε ακόμα:
«Μην προσπαθείς να διώξεις το σκοτάδι. Άνοιξε τρυπούλες για να έρθει το φως.».
Διαφορετικά: «Άρρωστος καιρός και η νύχτα πίσσα! Μίλια μακριά η Ανατολή…» (σύμφωνα με τον ποιητή Λευτέρη Παπαδόπουλο).


Άννα :
«...και πως θα σ' αποχωριστώ, και πως θα σου μακρύνω, και πως θα ζήσω δίχως σου το χωρισμόν εκείνο...» (ερωτόκριτος)


Παναγιώτης:

Δεν ξέρω αν βοηθάει σε μια τέτοια περίπτωση («χωρισμού») το επίκαιρο φαινόμενο της έκλειψης του ήλιου… Οι αρχαίοι Έλληνες πίστευαν ότι αυτό ήταν κακό σημάδι. Σήμερα ξέρουμε ότι είναι ένα απλό φυσικό φαινόμενο χωρίς καμία επίπτωση στον άνθρωπο… Είναι και αυτός (η έκλειψη) ένας μικρός «χωρισμός». Μπορεί η σελήνη να κρύψει τον ήλιο; ΟΧΙ! Μπορεί κάποιος χωρισμός να μας «πάρει τη ζωή»; ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ!