Άλλωστε, ούτε και εγώ τα γνώριζα αυτά τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου...

(12/09/2005)

GREGOS:

Φίλε ΠΑΝΑΓΙΩΤΗ,

Θέλω να σε ευχαριστήσω γιατι μέσα σε αυτή τη "συζήτηση" έχω μαθει και έχω διαβάσει λόγια των "πατέρων", που δε γνώριζα, και που πολλές φορές μπορούν να γίνουν φάροι ελπιδας στα ζητήματα του θάνατου και της ύπαρξης στα πλαίσια της χριστιανικής πιστης.


ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:

Πολύ χαίρομαι φίλτατέ μου Gregos. Και πολύ συγκινούμε με αυτά που λες.
Άλλωστε, ούτε και εγώ τα γνώριζα αυτά τα λόγια του ιερού Χρυσοστόμου που πρόσφατα δημοσίευσα εδώ, αφού όπως έχω ήδη αναφέρει, ήρθαν αναπάντεχα (με θαυμαστό τρόπο, απο τον πατέρα Δανιήλ Αεράκη) στα χέρια μου, και κατάλαβα ότι ήταν κατάλληλα για την κουβέντα μας προς ωφέλεια πολλών, και πρώτα - πρώτα εμού του ίδιου…

Να είσαι πάντα καλά, φίλε.

Ο καλός Θεός σε στέλνει και μου γράφεις όλα αυτά τα λόγια την κατάλληλη στιγμή!

(11/09/2005)

ΑΝΝΑ:

Εσύ... "θα μας τρελάνεις"! Ο καλός Θεός σε στέλνει και μου γράφεις όλα αυτά τα λόγια την κατάλληλη στιγμή!
Να σαι καλά βρε Παναγιώτη...



ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:

Και εσύ να είσαι καλά, Άννυ μας!

…Και όπως λέει ένας οικογενειακός μου φίλος, ο θεολόγος Νικόλαος Νευράκης:
«Από την εποχή του Σωκράτη μέχρι τη σημερινή όλοι οι φιλόσοφοι με διαφορετικό πάντοτε τρόπο διδάσκουν την ύπαρξη της αιώνιας ζωής.

Ο Σωκράτης π.χ. όταν έλεγε την απολογία του στους Αθηναίους διακήρυξε την πίστη του στη μετά θάνατο ζωή προς την οποία πήγαινε με πολλή χαρά γιατί εκεί έλεγε, επικρατεί απόλυτη δικαιοσύνη και τάξη.

Ο Φίχτε είπε τα εξής σπουδαία λόγια για την ψυχή του ανθρώπου και τη μεταφυσική ζωή. “Ελάτε έξω από τις πόλεις και τα χωριά, ελάτε στην πολιτεία της σιωπής, στα νεκροταφεία και σκύψτε επάνω στους τάφους και κολλήστε το αυτί σας στο κρύο μάρμαρο και θα ακούσετε τη φωνή της αιωνιότητος να σας λέει ότι ζει το αγαπημένο σας πρόσωπο που νοσταλγείτε”.

Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος παρομοίωσε τον άνθρωπο με βιβλίο και συγκεκριμένα είπε ότι το βιβλίο της ψυχής δεν χάνει την αξία του όταν τα εξώφυλλα του σώματος καταστραφούν μετά τον θάνατο.

Πάνω από όλους τους ανθρώπους όμως, μιλάει με αυθεντία και κύρος αιώνιο ο Ιησούς. Ο Κύριος ως τέλειος Θεός διακήρυξε ότι δεν υπάρχει θάνατος και ότι η αιώνια ζωή είναι η μεγαλύτερη πραγματικότητα».

Και όπως θα έλεγα και… εγώ (να μην ευλογήσω και τα γένια μου;):

Όσοι προχωράμε περισσότερο στην ηλικία, μιλάμε πολλές φορές νοσταλγικά για κάποια «αξέχαστα» ολόδροσα χρόνια, (χαράς, αθωότητας και αγνότητας) που ζήσαμε. Αυτά λοιπόν τα «αξέχαστα» χρόνια, θα ξανάρθουν… ανανεωμένα και αναγεννημένα και αυτά μαζί μας (σε νέα «επαυξημένη» έκδοση), στην Δευτέρα Παρουσία του Χριστού μας. Όταν θα έχουμε το νεανικό, και άφθαρτο σώμα, ίδιο με το δικό Του, το Αιώνιο και πάντα νεανικό!..

…Φανταστείτε εμένα δηλαδή, να πεθάνω γέρος και να ξαναζήσω με μια μορφή σαν αυτή περίπου του εικονιδίου του «ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ» στο φόρουμ!..

Το ίδιο σκέφτομαι και με τις (πραγματικές) φωτογραφίες που βλέπω (σαν αγιογραφίες δεν μοιάζουν;) με τις κοπελιές, από τα μέλη εδώ του ΦΟΡΟΥΜ: …Πάντα νέες και ωραίες (και οι κοπελιές) στη ΝΕΑ ΖΩΗ!

Ε, αυτήν την ελπίδα (ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ), λέω ότι έχουμε, αν μείνουμε σε Αυτήν την επίγεια, την «Στρατευόμενη» Εκκλησία. Σε Αυτήν που θα μας χαρίσει τη συνέχεια στην Άλλη, την Ουράνια, την «Θριαμβεύουσα» Εκκλησία, για να ζήσουμε αιώνια κοντά στον «καλό Θεό» που λέει και η Αννούλα μας.

Αν κάνω λάθος (ουδείς… άσφαλτος), πείτε μου.


ΣΧΕΤΙΚΟ:

Για να ευλογήσουμε λίγο και τα γένια μας (αν και δεν έχουμε)

Να και μια ακόμα, σχετική με το θέμα μας, χαριτωμένη εικόνα ...

11/09/2005

ΑΝΝΑ, έγραψε:

[Μια φορά που του κλαιγόμουνα αν μ αγαπάει και πόσο, τον ρώτησα αν πέθαινα αν θα πέθαινε κι εκείνος. Και μου απάντησε πολύ σοβαρά: "Θα κλαίω, θα λυπάμαι, αλλά δε θα πεθάνω. Θα περιμένω πότε θα σε ξαναδώ. Στο μεταξύ θα ζω. Και το ίδιο να κάνεις κι εσύ"...]


ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:

Να και μια ακόμα, σχετική με το θέμα μας, χαριτωμένη εικόνα που βρήκα (του ίδιου Πατέρα της Εκκλησίας), και που αξίζει (κατά την ταπεινή μου γνώμη) και αυτή όσο χίλιες λέξεις, που λένε:

«Όταν κάποιος έχει ένα άγαλμα κατεστραμμένο από τη σκουριά και το χρόνο, και σπασμένο σε κομμάτια, τι κάνει; Το κομματιάζει τελείως και το βάζει σε καμίνι. Και αφού λειώσει τελείως, το κατασκευάζει πιο λαμπρό. Και ο θάνατος των δικών μας σωμάτων δεν είναι κάποια καταστροφή ή εξαφάνιση. Είναι ανανέωση. Όταν βλέπεις, σαν σε καμίνι, να λιώνει η σάρκα, μη σταματάς σε αυτό που βλέπεις. Να περιμένεις την ανανέωση, το ξανακαινούργιωμα.

Και το παράδειγμα αυτού, που ξαναφτιάχνει, και μάλιστα ωραιότερο το άγαλμα, να το δεις και διαφορετικά: Ο αγαλματοποιός, όταν παίρνει σπασμένο και αλλοιωμένο χάλκινο άγαλμα, δεν σου παρουσιάζει ύστερα χρυσό και αθάνατο άγαλμα. Πάλι χάλκινο κατασκευάζει. Δεν συμβαίνει, το ίδιο με το σώμα μας και με το Θεό. Ενώ το σώμα, που πρώτα μας χάρισε είναι πήλινο και θνητό, με την ανάσταση μας το επιστρέφει αθάνατο και άφθαρτο (Α΄ Κορ. ιέ΄ 42 – 52).

Να μη βλέπεις, λοιπόν, εκείνον που έκλεισε τα μάτια και κείτεται άφωνος. Να οραματίζεσαι και να θαυμάζεις εκείνον, που ανασταίνεται. Εκείνον, που απολαμβάνει δόξα ανέκφραστη, απερίγραπτη, θαυμαστή. Από τη θέα του παρόντος να στρέψεις τους λογισμούς σου στην ελπίδα του μέλλοντος.». (Ε.Π.Ε. 25, 552 – 565).

Όπως θα μας έλεγε και ο ιερός Χρυσόστομος αν σερφάριζε μαζί μας!…

09/09/2005

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ: «Ας ευχαριστούμε (όσοι, περισσότερο ή λιγότερο, πιστοί), ας ευχαριστούμε το Θεό και για την ανάσταση, και για την ελπίδα της ανάστασης. Και ας θρηνούμε για ένα μόνο: για την αμαρτία»… όπως θα μας έλεγε και ο ιερός Χρυσόστομος αν σερφάριζε μαζί μας!…

(Posted: 08 Σεπτέμβριος, 2005 - 11:29 AM)


Τα ανωτέρω, τα εκφράζει και τα ερμηνεύει ο ποιητής:

«Κάποτε επάνω μας εκύλησε
βαριά ταφόπετρα και κρύα.
Νύχτα αξημέρωτη μας πλάκωσε,
του Άδη σκοτάδι: η αμαρτία!

…Και ίδιοι με πτώματα γινήκαμε,
δίχως της «Χάρης» τη ζωντάνια,
μα από το μνήμα αναστηθήκαμε
Κύριε από Σε, με τη μετάνοια…»

Παναγιώτη, είναι υπέροχα και παρηγορητικά τα κείμενά σου.

07/09/2005

Παναγιώτη, είναι υπέροχα και παρηγορητικά τα κείμενά σου. Πράγματι ευχαριστώ το Θεό που τον ξεκούρασε τον πατέρα μου, αλλά δεν παύω να πονάω για την απουσία του. Θέλω να πιστεύω ότι τώρα βρίσκεται εκεί που μόνο χαρά μπορεί να έχει. Την ημέρα της κηδείας του, μια θεία μου που έχει μια ιδιαίτερη σχέση με τη θρησκεία μας μου είπε ότι το μαρτύριο που πέρασε εξάγνισε ότι μπορεί να τον βάραινε στη ζωή του και τον παρέδωσε καθαρό και ανάλαφρο στην αγκαλιά του Θεού. Θέλω να πιστεύω (εγώ η "άπιστη" που πάντα έχω ερωτηματικά) ότι έτσι είναι. Να είστε όλοι σας καλά.

ΚΑΙΤΗ


Έτσι είναι καλή μας Καιτούλα:

Ο θάνατος είναι ανάπαυση.
Είναι απαλλαγή από κόπους πόνους και αγωνίες.

Αλλά και η αναχώρηση ενός δικού μας προσώπου είναι τόσο ένα τεστ για το μέγεθος της πίστης μας (στο Χριστό και στην Ανάσταση, στην αιώνια ζωή και την ουράνια βασιλεία), όσο και μια ευκαιρία να σκεφτούμε ότι και εμάς «αργά ή γρήγορα» μας περιμένει το τέλος της παρούσας ζωής…

…Ώστε να εξετάσουμε τη συνείδησή μας αν είμαστε έτοιμοι.
…Να αναλογιστούμε τις πράξεις μας, να διορθώσουμε τα λάθη μας και να κάνουμε «θεϊκή μεταβολή», που λένε.

Όσο για τα λόγια που είπε η πιστή θεία σου, εγώ πιστεύω ότι ήταν πράγματι εμπνευσμένα. Κάτι θα ξέρει! Γι αυτό, δεν πρέπει να θρηνείς για τον καλό σου τον πατέρα. Σκέψου για ποιον τόπο έφυγε. Έφυγε για εκεί, όπου βρίσκεται ο Παύλος και ο Πέτρος. Για εκεί, όπου είναι η παρέα όλων των αγίων. Σκέψου, ότι θα αναστηθεί. Λογίσου, με πόση δόξα και λαμπρότητα είναι ντυμένος τώρα.

«Ας ευχαριστούμε (όσοι, περισσότερο ή λιγότερο, πιστοί), ας ευχαριστούμε το Θεό και για την ανάσταση, και για την ελπίδα της ανάστασης. Και ας θρηνούμε για ένα μόνο: για την αμαρτία» (όπως θα μας έλεγε και ο ιερός Χρυσόστομος αν σερφάριζε μαζί μας)…

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ « “ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ” ΔΙΑΛΟΓΟΥ »

07/09/2005

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ « “ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ” ΔΙΑΛΟΓΟΥ »


Γιατί θρηνείς;

- Διότι ήταν πολύ καλός και ευγενικός. Κρίμα! Τον χάσαμε…

Μα ακριβώς γι αυτό το λόγο, πρέπει να χαίρεσαι.
Γρήγορα τον πήρε ο Θεός, προτού προλάβει η κακία ν’ αλλάξει τη σύνεσή του.
(Σοφία Σολομώντα δ΄ 11).
Έφυγε για πέρα (για «εκεί ψηλά»), ασφαλισμένος.
Δεν μπορεί πια να μεταβληθεί, να χάσει την αρετή του.

Γιατί θρηνείς;

- Διότι ήταν νέος. Δεν πρόλαβε να χαρεί τη ζωή του.

Γι αυτό ειδικά, να δοξολογείς το Θεό.
Γρήγορα βγήκε νικητής.
Του έδωσε το βραβείο, την κληρονομιά της Βασιλείας Του.


(Αποσπάσματα από την ομιλία του ιερού Χρυσοστόμου «Εις τον πτωχόν Λάζαρον»)

ΕΝΑΣ «ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ» ΔΙΑΛΟΓΟΣ:

ΕΝΑΣ «ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ» ΔΙΑΛΟΓΟΣ:

ΕΝΑΣ «ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ» ΔΙΑΛΟΓΟΣ:


Γιατί θρηνείς;

- Διότι επιθυμώ τη συντροφιά του. Μου λείπει τόσο πολύ!

Κάποτε δίνεις την κόρη σου σε γαμπρό, που την παίρνει και φεύγει σε χώρα μακρινή. Ξέρεις, πως εκεί είναι ευτυχισμένη. Στην περίπτωση αυτή θεωρείς φοβερό και τρομερό γεγονός την αναχώρησή της; Ασφαλώς όχι. Η είδηση ότι ευτυχεί σε παρηγορεί για το χωρισμό. Με την κοίμηση, τον άνθρωπο σου δεν τον παίρνει κοντά του ένας απλός άνθρωπος, αλλά ο Κύριος που ο ίδιος τον διάλεξε. Για την τιμή, που σου έκανε και του έκανε ο Κύριος και τον οδήγησε στο παλάτι της Βασιλείας του, γι αυτό θρηνείς απαρηγόρητα;

Γιατί θρηνείς;

- Μα μπορώ να μη πονάω; Άνθρωπος είμαι. Πώς να μην έχω λύπη με το θάνατο του δικού μου ανθρώπου;

Και εγώ συμφωνώ κάπως. Δεν μιλάω για κάποια λύπη, που ανθρώπινα νιώθει και ο χριστιανός για το χωρισμό δικού του ανθρώπου. Δεν είναι σωστή όμως η υπερβολή της λύπης διότι:

1. Το να λυπάται κανείς, είναι φυσικό. Το να οδύρεται όμως απαρηγόρητα, δεν είναι πέρα από το μέτρο; Δεν είναι δείγμα ολιγοπιστίας και ταραγμένου νου; Δεν φανερώνει αυτό ψυχή όχι θαρραλέα; Να πονέσεις, να δακρύσεις, αλλά να μην απογοητεύεσαι. Να μην οργίζεσαι κατά του Θεού. Να μην αγανακτείς. Αντίθετα, να ευχαριστήσεις Εκείνον που παίρνει τον δικό σου, για να τον τιμήσει.

2. Αν προπέμπεις τον άνθρωπό σου με πίστη και ευχαριστία στο Θεό, τότε τον τιμάς και τον στέλνεις στη Βασιλεία του Θεού με τα λαμπρότερα εντάφια.

3. Αν όμως κλαις απελπισμένα, κανείς τρία κακά. Τον άνθρωπο σου τον αδικείς και τον εξυβρίζεις. Το Θεό που τον πείρε κοντά Του, τον εξοργίζεις. Και τον εαυτό σου τον βλάπτεις πολύ. Ευχαρίστησε το Θεό, που πριν από σένα τον κάλεσε κοντά Του. Έτσι και το Θεό δοξάζεις και τον εαυτό σου ωφελείς…

(Έτσι μας μιλάει - ακόμα και σήμερα - ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος!)

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΟΥ « “ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ” ΔΙΑΛΟΓΟΥ »

Παναγιώτη, σου το είπα και πριν, το μήνυμα ήταν θεόσταλτο.

06/09/2005

Όλα έγιναν «χέρι – χέρι», θα έλεγε κανείς!
Το κείμενο αυτό, αγαπητή μας Άννυ, έπεσε εντελώς παράδοξα (με θαυμαστό τρόπο) στα χέρια μου, ΣΗΜΕΡΑ.

Κατάλαβα αμέσως από πού προερχόταν και προς τα πού προοριζόταν να σταλεί ΑΜΕΣΩΣ, («εδώ και τώρα» όπως πολύ εύστοχα λέει και ο φίλος Gregos).
Να σταλεί, με εμένα (τον πλέον ανάξιο για άνθρωπο του Θεού) σαν ενδιάμεσο πρόσωπο…

Καλά λένε ότι αυτός που ελεεί τον φτωχό, είναι σαν να δανείζει το Θεό. …Και φαίνεται ότι από Εκείνον ήρθε αμέσως η ένδειξη της ευαρέσκειάς Του!..

Παναγιώτης


Παναγιώτη, σου το είπα και πριν, το μήνυμα ήταν θεόσταλτο. Ένοιωθα τόση απελπισία, που δεν ήξερα που να σταθώ. Και το κέιμενο ήταν ακριβώς ό,τι μου χρειαζόταν να ακούσω.

ΑΝΝΑ



ΣΧΕΤΙΚΟ:

ΑΝΝΑ: "Αυτό το κομμάτι είναι καταπληκτικό."

ΑΝΝΑ: "Αυτό το κομμάτι είναι καταπληκτικό."

06/09/2005

Ο ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ, έγραψε:

[…Όταν κάποιος πρόκειται να οικοδομήσει σπίτι, που πάλιωσε και χάλασε, βγάζει πρώτα τους ένοικους. Μετά γκρεμίζει το σπίτι. Και στη συνέχεια χτίζει λαμπρότερο. Και όσους βγάζει έξω δεν τους λυπάται αλλά μάλλον τους ευφραίνει. Διότι δεν προσέχουν το γκρέμισμα του ερειπωμένου, που φαίνεται. Φαντάζονται τη μελλοντική λαμπρή οικοδομή, που τώρα δεν την βλέπουν. Ο Θεός θέλει να κατασκευάσει νέα οικοδομή. Διαλύει το σώμα μας. Και την ψυχή, που κατοικεί μέσα στο σώμα, την βγάζει πρώτα έξω (τη στιγμή του θανάτου). Και ύστερα κατασκευάζει λαμπρότερο σπίτι (με την ανάσταση των σωμάτων) και ξαναβάζει μέσα την ψυχή, με απείρως τώρα μεγαλύτερη άνεση και δόξα. Ας μη προσέχουμε, λοιπόν το γκρέμισμα, αλλά τη μελλοντική λαμπρότητά μας».]


ΑΝΝΑ:

Αυτό το κομμάτι είναι καταπληκτικό. Πραγματικά καταπληκτικό. Και το έστειλες τώρα που σήμερα, σκεφτόμουν τη φίλη μου την Καίτη, έκλαιγα και για μένα, διότι η μητέρα μου, (πράττουσα πολύ καλώς) δώρισε το αυτόματο αμαξίδιο του αδερφού μου καθώς και το αυτόματο κρεββάτι του σε κάποιους που τα είχαν ανάγκη.

Εγώ έκλαψα σκεπτόμενη ότι, πάει, έχασα τον πατέρα μου νεαρή, χάνω τώρα τον αγαπημένο μου αδερφό πάνω που η ζωή μας πήγαινε να στρώσει και να χαμογελάσω λιγάκι πάλι συντρίφτηκα και φεύγουν τώρα και τα πράγματά του, άρα, διαλύεται το σπίτι μου...

...και στέλνεις αυτό το κείμενο.
Πραγματικά σταλμένο από το Θεό.
Ευχαριστώ.

Γι αυτό ακριβώς πρέπει να χαίρεσαι…

04/09/2005

ΑΝΝΑ: Σήμερα ξεκουράστηκε και ο πατέρας της Καιτης (Kaitoulini). O Θεός να τον αναπαύσει, και να δίνει κουράγιο στην Καιτούλα.


ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ:

Αμήν!

Μιλάει ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«...Μας συμβουλεύει ο απόστολος: «προσέχετε! Δεν θέλω να έχετε άγνοια για εκείνους που έχουν κοιμηθεί. Να μη λυπάστε, όπως και οι υπόλοιποι, που δεν έχουν ελπίδα. Αν πιστεύουμε, ότι ο Ιησούς πέθανε και αναστήθηκε, τότε δεχόμαστε, ότι και ο Θεός αυτούς που έχουν κοιμηθεί με πίστη στον Ιησού, θα τους συνάξει κοντά του».

Γιατί άραγε ο Παύλος, όταν μιλάει για το Χριστό, το «θάνατό» Του τον αποκαλεί θάνατο; Γιατί, όταν μιλάει για το δικό μας τέλος, το ονομάζει «κοίμηση, ενώ όταν μιλάει για το Χριστό, δεν λέει «κοιμήθηκε» αλλά «πέθανε»;

Ασφαλώς δεν χρησιμοποιεί τη διάκριση των λέξεων με επιπολαιότητα, ούτε άσκοπα, αλλά θέλει κάτι σοφό και σπουδαίο να διδάξει:

1. Στην περίπτωση του Χριστού ονόμασε το «θάνατό» Του θάνατο, για να βεβαιώσει το Πάθος Του.

2. Στην περίπτωση τη δική μας τον ονόμασε «κοίμηση», για να παρηγορήσει τον πόνο μας.

3. Στην περίπτωση του Χριστού η Ανάσταση είναι πραγματικότητα. Γι αυτό με θάρρος ό,τι προηγήθηκε, το αποκαλεί «θάνατο».

4. Σε μας η ανάσταση βρίσκεται στην ελπίδα. Γι αυτό ονομάζει «κοίμηση» το θάνατό μας. Με αυτήν την ονομασία μας παρηγορεί και μας γεμίζει με καλές ελπίδες.

Αυτός που κοιμάται, οπωσδήποτε θα ξυπνήσει, οπωσδήποτε θα αναστηθεί. Τίποτε άλλο δεν είναι ο θάνατος, παρά ύπνος μακρύς. Σε αυτόν που κοιμάται τον καθημερινό ύπνο, και η ψυχή του κάπως κοιμάται. Σε αυτόν που έχει πεθάνει, δεν συμβαίνει το ίδιο αλλά η ψυχή του είναι άγρυπνη. Ζει την αιωνιότητα…».

ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΤΗΣ ΚΑΙΤΗΣ ΜΑΣ!

Μιλάει (πάντα) ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:

«Λένε: “Αυτός, που τελείωσε η ζωή του, σαπίζει, γίνεται σταχτή και σκόνη”.

Γι αυτό ακριβώς πρέπει να χαίρεσαι…
…Όταν κάποιος πρόκειται να οικοδομήσει σπίτι, που πάλιωσε και χάλασε, βγάζει πρώτα τους ένοικους. Μετά γκρεμίζει το σπίτι. Και στη συνέχεια χτίζει λαμπρότερο. Και όσους βγάζει έξω δεν τους λυπάται αλλά μάλλον τους ευφραίνει. Διότι δεν προσέχουν το γκρέμισμα του ερειπωμένου, που φαίνεται. Φαντάζονται τη μελλοντική λαμπρή οικοδομή, που τώρα δεν την βλέπουν. Ο Θεός θέλει να κατασκευάσει νέα οικοδομή. Διαλύει το σώμα μας. Και την ψυχή, που κατοικεί μέσα στο σώμα, την βγάζει πρώτα έξω (τη στιγμή του θανάτου). Και ύστερα κατασκευάζει λαμπρότερο σπίτι (με την ανάσταση των σωμάτων) και ξαναβάζει μέσα την ψυχή, με απείρως τώρα μεγαλύτερη άνεση και δόξα. Ας μη προσέχουμε, λοιπόν το γκρέμισμα, αλλά τη μελλοντική λαμπρότητά μας».

ΕΙΣΑΙ ο Κύριός μας και ο Θεός μας, ο Ιησούς Χριστός μας!

04/09/2005

ΑΝΝΑ, έγραψε: [Μου λείπει, μου λείπει απερίγραπτα ρε παιδιά. Δεν έχασα μόνο τον αδερφούλη μου, μα και μια αδελφή ψυχή μου]


Παναγιώτης, έγραψε:

ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ;
…Που «Αν πάσχει, δεν πονεί,
αν κλαίει, δεν θρηνεί,
ουδ’ η ψυχρά πνοή του τάφου τον πτοεί, αλλά…
…ζει, άλλην προσδοκών πατρίδα.»;
(ο Χριστιανός, ειναι!)

ΠΟΙΟΣ ΕΙΣΑΙ «ΕΣΥ»;
…Που «Σαν λείψ’ η χαρά
και λύπες μας βρουν
και δάκρυα πικρά με πόνο κυλούν,
ΕΣΥ είσαι μονάχα για μας συντροφιά,
ΕΣΥ μας χαρίζεις ελπίδα γλυκιά.»;
(ΕΙΣΑΙ ο Κύριός μας και ο Θεός μας, ο Ιησούς Χριστός μας!)

Μη κοιτάς πίσω. Κοίτα ψηλά!

02/09/2005

Αγαπητή Άννυ,

Σίγουρα ΤΩΡΑ, θα τον βρεις τον αδελφό σου.
Τώρα, που είσαι στο πλοίο για τον ουρανό.
Εκεί ΨΗΛΑ είναι.
Μη κοιτάς πίσω, και… μην τον ζητάς πίσω, στον μάταιο αυτό κόσμο!

Όσο παλέψατε μαζί, αγκαλιά οι δυο σας μέσα στα κύματα, παλέψατε.
Έμεινες μόνη να παλέψεις, και θα τα καταφέρεις διότι μέχρι τώρα τα πας περίφημα.
Ο Χριστός και η Εκκλησία Του δεν θα σε αφήσουν να θαλασσοπνιγείς αν και εσύ θέλεις να σωθείς. Κάποιος έσωσε πρώτον τον Νικόλα (δεν τον θυσίασε υπέρ κανενός), και τώρα ο άλλος είναι ποιο ανάλαφρος στο κολύμπι, στον προσωπικό του αγώνα που τόσο επάξια τον συνεχίζει.

Μη κοιτάς πίσω. Κοίτα ψηλά!

Εκεί που… «…Ούτε φόβος ούτε πένθος, ούτε πόνος, ούτε δάκρυα υπάρχουν. Εκεί που μόνο χαρά υπάρχει. Χαρά και γιορτή δίχως τελειωμό, χαρά αφάνταστα μεγάλη. Αυτή είναι η πίστη - δική μου και δική σας - που μας κρατάει ζωντανούς και άγρυπνους».

(Παραλλαγή στο Αποκάλυψη 21, 1-5)

Ψυχή!

Μια πάντα επίκαιρη προσευχή:

Μια τρικυμία, Κύριε, τρομερή ταράζει το μαθητή σου. Ξύπνησε προτού χαθώ. Η εντολή σου αρκεί τα κύματα να πέσουν. Τολμώ ένα ψέλλισμα: Χριστέ, μη με πιέζεις, μη μ’ αφανίσεις με των θλίψεων το φορτίο. Δεν είναι λίγοι, και χειρότεροι από μένα, που τους σπλαχνίστηκες. Μη μ’ επικρίνεις όσο αξίζω. Παρακαλώ σε, αλάφρυνε από το καντάρι το περισσότερο. Το φόρτωμα και μιας μονάχα μέρας ποιος το αντέχει; Σε ποιον να τρέξω να σωθώ από τις πικρες που με βαραίνουν;

(Από την ποίηση του – εκ των Τριών Ιεραρχών – του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου).


Ψυχή!

Φτερούγιζες, πολύ παλιά, στις φυλλωσιές του παραδείσου. Ήλθε ο χειμώνας ο βαρύς της αμαρτίας και του κακού. Σε ξεσπίτωσε. Σ’ έφερε σε τούτη τη ζωή της θλίψης και του τρόμου. Σ’ οποίο κλαρί κι αν πέταξες, παντού σε βρήκε ο πόνος. Άκου! Μη σκιάζεσαι! Έρχεται όπου νάναι η άνοιξη. Σαν το πούλι τ’ αποδημητικό πάλι θέ να γυρίσεις. Σε περιμένει ο τόπος σου. Είν’ η φωλιά από όπου σ’ έβγαλε τ’ αγριοπούλι του κακού. Στην αγκαλιά του Ιησού, εκεί θ’ αποδημήσεις. Μ’ άγιες ψυχές, μαζί, και συ θα τραγουδήσεις ωδή Αγαπητού. Μην αποκάμεις στη ζωή. Μα προπαντός, να μη το λησμονήσεις. Ετοίμαζε τις φτερούγες σου, γιατί θα αποδημήσεις.

(πατήρ Δανιήλ Αεράκης)


Τρίτο και τελευταίο (από την ποίηση του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου):

Άρρωστος, άρρωστος, βαρύ το σώμα μου το νιώθω. Ίσως με εμπαίζουν για το πάθημα κάτι αλαζόνες. Καραδοκούν να δουν ως και θανάσιμα συμπτώματα. Τα γόνατα μου λύθηκαν, δεν με κρατούν τα πόδια. Μπορεί και κάποια πάλη με τον πονηρό. Ευγνωμοσύνη ωστόσο στον κυβερνήτη μου. Καλύτερα το πράγμα έτσι που ήρθε. Όμως συγκράτησέ μου την αρρώστια. Μια λέξη και την συγκρατείς. Σωτήριος είναι ο λόγος σου. Αν όχι, δώσε μου υπομονή για να τα αντέξω όλα. Ο σκόρος τη δουλειά του. Φύλαξε την Εικόνα από τη φθορά. Ακέριο έτσι θα έχεις και το δούλο σου.

(P.G., Τόμ. 37,141)

Η ανθρώπινη ζωή

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ (26/08/2005):

Η ανθρώπινη ζωή

Μια ρόδα π’ άτσαλα την έχουν στήσει
ετούτη η σύντομη και πολυδαίδαλη ζωή.
Εκεί που τείνει προς τα πάνω, κατρακυλά στα χαμηλά,
κι αν φαίνεται πως στέριωσε, δεν μένει ωστόσο σταθερή.
Θαρρείς πως φεύγει κι είναι στάσιμη,
θαρρείς πως στέκει κι όμως τρέχει.
Κάνει άλματα συχνά, μα δεν μπορεί να ξεκολλήσει.
Σέρνει και παρασέρνει αυτοκινούμενη τη στασιμότητα.
Ένα διάγραμμα του τίποτα η ζωή.
Καπνός, ή κι όνειρο, ή κι ένα αγριολούλουδο.

(Από την ποίηση του – εκ των Τριών Ιεραρχών – του Αγ. Γρηγορίου του Θεολόγου).

Αυτά τα λόγια με συγκλόνισαν και με προβλημάτισαν!

Αγαπητή Άννυ, Αυτό είναι!

Τα είπες και αλάφρωσες (θέλω να ελπίζω) καλή μας φίλη.

Πιστεύω δε, ότι άμεσα, και με πολύ αγάπη - συμπάθεια - κατανόηση, θα άκουσε ο Θεός όλο αυτόν τον πόνο που εξωτερίκευσες, όλο αυτόν τον αναστεναγμό. Εύχομαι δε (το ίδιο άμεσα), να σου απαντήσει, προσφέροντάς σου την ειρήνη και τη γαλήνη που τόσο ποθεί η καρδιά σου. Αμήν!

Στην προσευχή της η Άννα μας, λέει μεταξύ άλλων, στο Θεό: «Δεν το φοβάσαι αυτό και τεντώνεις τόσο το σκοινί; Κι αν φοβηθούμε να ξανααγαπήσουμε, μη σκοτώσουμε και κανέναν άλλο στην προσπάθεια σου να μας κάνεις να εμπεδώσουμε το νόημα της ζωής;».

Αυτά τα λόγια με συγκλόνισαν και με προβλημάτισαν!

Τι αγάπη είναι αυτή που έρχεται (;) ο Θεός και της βάζει τέλος; Αγαπάμε κάποιον «σαν Θεό μας»; Τον κάνουμε θεό μας μοναδικό, είδωλο πραγματικό; Και όταν το πρόσωπο αυτό (που αποδέχεται ίσως την ειδωλοποίησή του) κινδυνεύει, τότε ποιος «θεός» θα ακούσει την «προσευχή» (προς τα πού;) να το κράτηση στη ζωή; Μήπως έχει κλείσει τα αυτιά του σε τέτοια προσευχή ο Θεός, είτε διότι δεν την καταλαβαίνει, είτε διότι το S.O.S. αυτό εκπέμπεται σε άλλη συχνότητα;

…Και για να ολοκληρώσω τον προβληματισμό μου, λέω: Μήπως και αυτή του Θεού η «αδιαφορία» (παίρνει τον ένα, αφήνει τον άλλο), είναι τελικά για το καλό και των δυο προσώπων; Και αν δεν χάθηκε ο ένας (ο μεταστάς) γιατί πρέπει η απελπισία να κάνει τον άλλο που έμεινε πίσω, να χαθεί και να μην υπάρχει δυνατότητα να ξαναβρεθούν κάποτε και πάλι μαζί, «εκεί ψηλά»;

Δεν είναι (ΑΥΤΟ!) κρίμα και άδικο;

Αν είπα πάλι χαζομάρα (Αφελή, πέστε με ξανά), ζητώ ταπεινά συγνώμη!..

Ώστε όσοι πιστεύουμε σε Αυτόν να μη χαθούμε αλλά να έχουμε ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΑ!..

Αγαπητή Άννα, χαίρε!

…Καλά κανείς και σκέφτεσαι τον αδελφό σου. Για «αιώνια μνήμη» λένε άλλωστε και οι ψαλμοί της Εκκλησίας μας. Θυμάσαι την παραβολή με τον φτωχό Λάζαρο και τον πλούσιο; Επίτηδες ο Χριστός αναφέρει το όνομα του φτωχού που ποτέ δεν θα ξεχάσει αφού τώρα είναι κοντά του και παρηγορείται από τα βάσανα της ζωής, ενώ ο πλούσιος σκληρός και άκαρδος δεν «μνημονεύεται» δεν αναφέρεται όνομα για αυτόν, είναι ξεχασμένος και από τον Θεό.

Ο Θεός δε, που είναι Αγάπη, βλέπει την αγάπη σου και αν θέλει να ανταμείψει και την πίστη σου (την αδιαμφισβήτητη) νομίζεις ότι δεν «θα έχει καλά» ήδη «εκεί ψηλά» τον αδελφούλη σου;

Εγώ πιστεύω ότι κανένα δάκρυ, καμία προσευχή δεν πάει χαμένη. Ο Θεός ούτε «γέρος» είναι ούτε και «πολυάσχολος» ώστε να μη μπορεί να ενδιαφερθεί και για σας…

…Για τα δυο αγαπημένα αδέλφια για τα οποία (και για αυτά!) έστειλε το Γιο Του στη γη να σταυρωθεί - να πληρώσει για όλους μας - ώστε όσοι πιστεύουμε σε Αυτόν να μη χαθούμε αλλά να έχουμε ΖΩΗ ΑΙΩΝΙΑ!..

«Εγώ ειμί η ανάσταση και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνει, ζήσεται»…

Θα ήθελα με την ευκαιρία, αν και κάπως καθυστερημένα, να συμπαρασταθώ και στην άλλη καλή μας φίλη, τη Sofia που μας είχε κάνει γνωστό και ένα δικό της παρόμοιο θέμα, στους «Φιλοσοφικούς προβληματισμούς», στο «Αμηχανία μπροστά στο θάνατο...» (Posted: 03 Μάρτιος, 2005).

Εύχομαι δε να το έχει ξεπεράσει πλήρως το πρόβλημα αυτό (της «αμηχανίας» κ.λπ).

Είχε γράψει τότε: «Ειλικρινά, δε νομίζω πως υπάρχει χειρότερη στιγμή για ένα άνθρωπο από αυτή. Είναι η στιγμή που νιώθεις πως είσαι ένα τίποτα με όλη τη σημασία της λέξης... Άραγε, υπάρχει τρόπος να προετοιμαστεί κανείς για μια τέτοια κατάσταση? Ή απλώς δεν υπάρχει λόγος...?».

Επιτρέψτε μου λοιπόν να πω, τώρα εγώ, ότι αυτή η «προετοιμασία», η σκέψη του θανάτου, αρχικά (και σε «ανύποπτο χρόνο» που λένε), γίνεται ΔΥΝΑΜΗ για κάθε πιστό! Ζει από τώρα τη χαρά της βασιλείας του Θεού, με τον αναστημένο Κύριο…

…Και επιθυμεί να τον κοιτάξει «πρόσωπο προς πρόσωπο», δεχόμενος τις ανταύγειες της αγάπης Του. Διότι για τον Χριστιανό, η ανάσταση (και η δική μας), που λέγαμε σε άλλο μήνυμα, είναι η φυσική συνέπεια της πίστης στον Σωτήρα Χριστό και στην Ανάστασή Του.

Και η πίστη αυτή έχει σαν επακόλουθο την ΠΕΡΙΦΡΟΝΗΣΗ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ.

Στα αυτιά των πιστών (όπως της Σοφίας και της Άννας και όλων μας) δεν μπορεί παρά να αντηχεί (σε άλλους δυνατότερα και σε άλλους λιγότερο δυνατά) η διακήρυξη του Κυρίου:

«Εγώ ειμί η ανάσταση και η ζωή. Ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνει, ζήσεται»…

Anny: "Παναγιώτη, τα λόγια σου μου κάνουν πάρα πολύ καλό..."

21/08/2005

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ έγραψε: [Αν το πλοίο της ζωής μας πρόκειται να συντριβεί οριστικά πάνω στα αφιλόξενα βράχια του θανάτου, τι νόημα έχει ένα τέτοιο ταξίδι;]

Κάποιες στιγμες λιποψυχώ και σκέφτομαι πως θα ειναι η ζωη μας απο δω και μπρος χωρις τον Νικολα... Μου φαινεται αδιανόητο ένας τόσο ζωηρός άνθρωπος να μην είναι ζωντανός.

Και μετά σκέφτομαι...

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ έγραψε: [Αχ, ποιος μπορεί να σταθεί αδιάφορος μπροστά στο πρόβλημα του θανάτου; Ποιος μπορεί να πει ότι δεν τον απασχολεί και δεν τον συγκλονίζει; Το πρόβλημα αυτό ή το λύνει κανείς, ή αυτό γίνεται ο εφιάλτης του. Κάποια γεγονότα είναι αποκαλυπτικά. Φανερώνουν το δράμα της ψυχής που έχει στενέψει τους ορίζοντές της και δεν αντιμετωπίζει τα μεγάλα προβλήματα με το φως της αιωνιότητας. Μοιάζει με ουρανοδρόμο αετό καταδικασμένο να γυροφέρνει σε μια αυλή. Ποιες χαρές να ζήσει μια ψυχή, όταν της λέμε, ότι το παν τελειώνει σε ένα παγερό τάφο;] και δεν μπορώ να πεισθώ πως όλα γίνονται έτσι, τυχαία, χωρίς κανένα λόγο...

Anny: Παναγιώτη, τα λόγια σου μου κάνουν πάρα πολύ καλό κι έρχονται ακριβώς τη στιγμή που πάω να απελπιστώ. Σε ευχαριστώ πολύ που συνεχίζεις και γράφεις για μένα εδώ.

Χρόνια πολλά και καλά για τη γιορτή σου.

Αχ! Αχ! Αχ!

Αχ! Αχ! Αχ!

Αχ, ποιος μπορεί να σταθεί αδιάφορος μπροστά στο πρόβλημα του θανάτου; Ποιος μπορεί να πει ότι δεν τον απασχολεί και δεν τον συγκλονίζει; Το πρόβλημα αυτό ή το λύνει κανείς, ή αυτό γίνεται ο εφιάλτης του.

Κάποια γεγονότα είναι αποκαλυπτικά. Φανερώνουν το δράμα της ψυχής που έχει στενέψει τους ορίζοντές της και δεν αντιμετωπίζει τα μεγάλα προβλήματα με το φως της αιωνιότητας. Μοιάζει με ουρανοδρόμο αετό καταδικασμένο να γυροφέρνει σε μια αυλή.

Ποιες χαρές να ζήσει μια ψυχή, όταν της λέμε, ότι το παν τελειώνει σε ένα παγερό τάφο;

Ο Ιταλός συνθέτης Ιάκωβος Πουτσίνι (1858 – 1927) αγαπήθηκε όσο λίγοι από τον ιταλικό λαό για τα μελοδράματά του. Χάρη στο μελωδικό του χάρισμα γνώρισε μεγάλες επιτυχίες. Η δόξα τον καταδίωκε αδιάκοπα. Πάνω στις όπερες του, με τα μελωδικά του φτερά, ανέβηκε τις πιο ψηλές κορφές της φήμης και του θριάμβου. Παγκόσμια η αναγνώριση. Τι του έλειπε; Τίποτα. Πλούτη, δόξα, ηδονές, όλα στη διάθεση του. Είχε ό,τι και όσα θα μπορούσε να επιθυμήσει ο πιο απαιτητικός άνθρωπος. «Είχε» τα πάντα, αλλά… τίποτε δεν είχε! Του έλειπε ένα. Αυτό που όταν λείπει, λείπουν όλα. Του έλειπε η δυνατή πίστη στο Θεό και στην αιωνιότητα, η ακλόνητη πίστη στη ζωή μετά τον θάνατο. Με την πίστη αυτή η ζωή γίνεται όμορφη, ισορροπημένη, χαρούμενη. Αποκτά νόημα και περιεχόμενο, διότι δεν στενεύει τους ορίζοντές της. Προεκτείνεται και επεκτείνεται στην αιωνιότητα. Χωρίς αυτή η ζωή είναι άδεια. Το ομολογεί ο ίδιος ο συνθέτης, όχι σε μια δύσκολη στιγμή. Το ομολογεί, όταν η δόξα του έστελνε τα πιο γλυκά της χαμόγελα. Να τι ένιωθε: «Επιτυχίες; Τι να τις κάνεις, αφού οπωσδήποτε έρχονται τα γηρατειά και ο θάνατος; Θα ήθελα να φτιάξω νέες όπερες, να γράψω περισσότερη μουσική, αλλά, αλίμονο, δεν έχω πια αυτή τη δυνατότητα»!..

Αχ! Αχ! Αχ!

Υπάρχουν όμως και τραγικότερες (από αυτήν του συνθέτη Ιάκωβου Πουτσίνι) περιπτώσεις.

Ο Γάλλος ουμανιστής Ραμπελέ προτού αφήσει την τελευταία του αναπνοή, άφηνε και την τελευταία του ελπίδα: «Ας πέσει η αυλαία. Η παράσταση τελείωσε»!..

Να περιγράψει κανείς το τέλος του μεγάλου αρνητή, του Βολτέρου; «Ένα χέρι με αρπάζει και με σέρνει στο δικαστήριο του Θεού»…

Ο φιλόσοφος του υλισμού ο Hobbes, στέκεται μπροστά στο θάνατο με φόβο, διότι τον βλέπει σαν «τρομερό πήδημα στο σκοτάδι»…

Τι με έπιασε και τα αραδιάζω όλα αυτά, στα καλά καθούμενα; Θέλω να φιλοσοφήσω με τα παραδείγματα αυτά, και να πω ότι το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι χωρίς την πίστη στην ανάσταση του Σωτήρα Χριστού, (χωρίς το φως που αναπήδησε από τον άδειο τάφο του Κύριου, τότε), το συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι χωρίς την πίστη αυτή, «είμαστε οι ελεεινότεροι από όλους τους ανθρώπους» σύμφωνα και με τα λόγια του απόστολου Παύλου από την επιστολή του στους Κορίνθιους.

…Φιλοσοφώ και λέω ότι είναι φοβερό το να αισθάνεται κανείς δέσμιος του θανάτου. Το να τον φοβάται, δηλαδή, διότι τον θεωρεί ως τον πιο ακαταμάχητο εχθρό. Υπάρχει πιο μεγάλη δυστυχία; Μια τέτοια τοποθέτηση κάνει τη ζωή αβάσταχτη. Γίνεται πηγή αγωνίας.

ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Υ.Γ.
Ευχαριστώ για την ωραία σου ευχή («Εύχομαι η χάρη της Παναγίας να σκεπάζει εσένα και την οικογένειά σου»). Ευχαριστώ λοιπόν και ανταποδίδω:
Εύχομαι η χάρη της Παναγίας να σκεπάζει και εσένα και τη δική σου οικογένεια, καλή μας Άννα.
…Και σαν κέρασμα (αφού γιόρταζα και ως Παναγιώτης!) προσφέρω μια εικόνα της Παναγίας.


2 ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΑ ΠΙΟ ΠΑΝΩ
(εκ μεταφοράς, από το "ΧΑΙΡΕΤΕ")

stavroula είπε...

Pragmati periegrapses me ta poio
omorfa epixeirhmata to musthrio tou 8anatou!

Lupamai tous an8rwpous pou
prospa8oun na peisoun tous eautous tous oti h zwh teleiwnei edw zwntas
me pseudais8hseis.

27 Αύγουστος 2008 3:38 πμ


P. MICHALOPOULOS είπε...

Γεια σου Σταυρούλα! Τι κάνεις;
Έχεις αφήσει σχόλιο εδώ και μια ώρα και δεν το είχα πάρει είδηση;

Έρχομαι λοιπόν τώρα, να σου απαντήσω ότι: Έτσι είναι όπως τα λες!

Και η ζωή δεν τελειώνει εδώ, αλλά συνεχίζεται.

Το ίδιο και τα σχετικά σχόλια («συνεχίζονται»)...

Χαιρετώ! :-)

27 Αύγουστος 2008 4:47 πμ



Το ίδιο και τα σχετικά σχόλια («συνεχίζονται»)...

As I was walking down life's highway many years ago
I came upon a sign that read: «Heavens Grocery Store».
When I got a little closer the doors swung open wide
And when I came to myself I was standing inside.

I saw a host of angels. They were standing everywhere
One handed me a basket and said "My child shop with care."

Everything a human needed was in that grocery store
And what you could not carry you could come back for more
First I got some Patience. Love was in that same row.
Further down was Understanding, you need that everywhere you go.
I got a box or two of Wisdom and Faith a bag or two.
And Charity of course I would need some of that too.
I couldn't miss the Holy Ghost It was all over the place.
And then some Strength and Courage to help me run this race.

My basket was getting full but I remembered I needed Grace,

And then I chose Salvation for Salvation was for free
I tried to get enough of that to do for you and me.

Then I started to the counter to pay my grocery bill,
For I thought I had everything to do the Masters will.

As I went up the aisle I saw Prayer and put that in,
For I knew when I stepped outside I would run into sin.

Peace and Joy were plentiful, the last things on the shelf.
Song and Praise were hanging near so I just helped myself.

Then I said to the angel
"Now how much do I owe?"
He smiled and said "Just take them everywhere you go."

Again I asked "Really now, How much do I owe?"
"My child" he said, "God paid your bill a long long time ago."


This poem has been sent to you with love.

Φυσικά, δεν ξέχασα και τον μεταστάντα αδελφό Νικόλα.

Αγαπητή μας Άννα,

Μόλις γύρισα από τόπο μακρινό όπου είχα αποδράσει αυτές τις μέρες για να εορτάσω τον Δεκαπενταύγουστο σε τόπο ηρεμίας κατάλληλο για ψυχική ανάταση κοντά στη φύση, αλλά και για προσευχή σε τόπο ιερό.
Όπως διάβασα δε προ ημερών, κάτι παρόμοιο, αν κατάλαβα καλά, έκανες και εσύ.

Φυσικά, δεν ξέχασα και τον μεταστάντα αδελφό Νικόλα.

Σχετικό είναι και το ακόλουθο:

ΣΗΜΑΙΝΕΙ ΓΙΑ ΕΣΠΕΡΙΝΟ,
ΣΕ ΜΑΚΡΙΝΗ ΡΗΜΟΚΚΛΗΣΙΑ, (ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΑΝ)
ΣΕ ΜΑΚΡΙΝΗ ΡΗΜΟΚΚΛΗΣΙΑ,, (ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΑΝ).

ΜΕ ΤΟΥ ΑΝΕΜΟΥ ΤΑ ΦΤΕΡΑ,
ΗΧΟΙ ΣΚΟΡΠΟΥΝ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, (ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΑΝ)
ΗΧΟΙ ΣΚΟΡΠΟΥΝ ΣΤΟΝ ΟΥΡΑΝΟ, (ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΑΝ).

ΨΑΧΝΩ ΝΑ ΒΡΩ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ,
ΠΟΥ ΣΗΜΑΝΕ ΕΣΠΕΡΙΝΟ, (ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΑΝ)
ΠΟΥ ΣΗΜΑΝΕ ΕΣΠΕΡΙΝΟ, ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΑΝ.

ΠΑΩ ΝΑ ΜΠΩ ΓΟΝΑΤΙΣΤΟΣ,
ΜΠΡΟΣ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, (ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΑΝ)
ΜΠΡΟΣ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, (ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΑΝ).

ΜΕ ΔΑΚΡΥΑ ΠΑΡΑΚΑΛΩ,
ΝΑ ΜΕ ΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΠΙΣΤΟ, (ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΑΝ)
ΝΑ ΜΕ ΕΧΕΙ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΠΙΣΤΟ, (ΝΤΙΝ ΝΤΙΝ ΝΤΑΝ).


Υ.Γ. Μετά τον κατανυκτικό εσπερινό («μετά θείου κηρύγματος»), μας περίμενε απ έξω μια καταπληκτική δύση ηλίου. …Από το μοναστήρι της Ζωοδόχου Πηγής στο Επιτάλιο του Πύργου Ηλείας. Μπροστά μας («πιάτο»), ο καταπράσινος απέραντος κάμπος (που είναι η αποξηραμένη λιμνοθάλασσα της Αχαΐας), και μετά, το απέραντο γαλάζιο του Ιονίου Πελάγους!..


Κυριακή, 14 Αυγούστου 2005

Ο Χριστός, νίκησε τον «Άδη», διέλυσε το Βασίλειο του θανάτου!

Έτσι είναι, όπως το λέει ο ύμνος, καλή μας Άννα!

Ο Χριστός, νίκησε τον «Άδη», διέλυσε το Βασίλειο του θανάτου!

…Και στον (μετανοημένο) ληστή είπε ότι αυθημερόν θα ήταν μαζί Του (με τον Χριστό) στον Παράδεισο! Δεν «πέρασε» ο ληστής από τον Άδη!

…Το ίδιο και ο αδελφός σου εφόσον τον κάλεσε ο Θεός

…διότι Εκείνος ξέρει αν έτσι ήταν πρέπον για το συμφέρον του. «Τα καλά και συμφέροντα» για τις ψυχές μας δεν ζητάμε; Ή μήπως όχι;

Άνθρωπος (ψυχή) κοντά στο Θεό, είναι «Μακάριος», ευτυχισμένος τόσο εδώ, όσο στον Ουρανό (ξέχασες το «εκεί ψηλά»;)

Αντίθετα, «Μακαρίτες» - ζωντανοί νεκροί – είμαστε εμείς που αν και έχουμε αθάνατη ψυχή (Πνεύμα, «εικόνα και ομοίωση» του Θεού), ζούμε «σαν άθεοι στον κόσμο» αυτό, βουτηγμένοι μέχρι το λαιμό στην αμαρτία και στην ενσυνείδητη αποστασία… Εμάς πρέπει να κλαίει κανείς! Και το κάνουν λέει αυτό οι «φύλακες άγγελοί» μας στον Ουρανό…

Στο δρόμο προς τη γη της επαγγελίας…

Βγήκαν απ΄ τη χώρα της δουλείας
ψάχνοντας τη γη της λευτεριάς…
Δίψασαν στην έρημο του πόνου,
λύγισαν στη θλίψη της σκλαβιάς.

Πέρασαν έρημους και ποτάμια
νικήσαν λαούς πολεμικούς…
Έφαγαν ορτύκια, χόρτασαν με μάννα
λάτρεψαν και άλλους, ψεύτικους θεούς!

Επωδός:

Στο δρόμο προς τη γη της επαγγελίας
σε τούτο το στρατί το μαρτυρικό,
βάδισε Εκείνος κι όλα τα παιδιά Του
πορεύονται μαζί Του προς τον ουρανό. (δις)

Η γη της Χαναάν δεν μας περιμένει,
μα κάποια άλλη γη μας καρτερεί…
Έχει ετοιμαστεί κι άλλο δεν μας μένει
παρά μόνο η υπόσχεση αυτή!

Στο δρόμο προς τη γη της επαγγελίας…

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα;

ΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑ (του Γ. Δροσίνη):

Τι λοιπόν; Της ζωής μας το σύνορο, θα το δείχνει ένα ορθό κυπαρίσσι; Κι απ’ ότι είδαμε, ακούσαμε, αγγίξαμε, τάφου γη θα μας έχει χωρίσει;

Ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε, τούτο μόνο «ζωή μας» το λέμε; Κι αυτό τρέμουμε μήπως το χάσουμε, και χαμένο στους τάφους το κλαίμε;

Σ’ ό,τι αγγίζουμε, ακούμε και βλέπουμε, της ζωής μας ο κόσμος τελειώνει; Τίποτε άλλο; Στερνό μας απόρριμμα, το κορμί που σκορπιέται και λιώνει;

Κάτι ανέγγιχτο, ανήκουστο, αθώρητο μήπως κάτω απ’ τους τάφους ανθίζει; …Κι ό,τι μέσα μας κρύβεται αγνώριστο μήπως περ’ απ’ τον τάφο αρχίζει;

Η ψυχή, ταξιδεύτρα μεσ’ τ’ άπειρο, σταλαμίδα νερού μήπως μοιάζει, που ανεβαίνει στα νέφη απ’ τα πέλαγα κι απ’ τα νέφη στους κάμπους σταλάζει;

Μήπως ό,τι θαρρούμε βασίλεμα γλυκοχάραμ’ αυγής είναι πέρα; …Κι αντί να ’ρθει μια νύχτ’ αξημέρωτη ξημερώνει μι’ αβράδιαστη μέρα;

Μήπως είν’ η αλήθεια στο θάνατο, κι η ζωή μήπως κρύβει την πλάνη; Ό,τι λέμε πως «ζει» μήπως πέθανε κι είναι αθάνατο ότι έχει «πεθάνει»;

Πίστευε – ΠΡΟΣΜΕΝΕ, όσο θα ζεις...

«Πίστευε – ΠΡΟΣΜΕΝΕ,
όσο θα ζεις,

τον Ιησού μας μια μέρα θα δεις,

εκεί ψηλά – εκεί ψηλά,
να σου χαμογελά»!

Ποιος λοιπόν, θα μας ενισχύσει – στηρίξει και παρηγορήσει στις θλίψεις μας ...

Αγαπητή Άννα,

…Ποιος λοιπόν, θα μας ενισχύσει – στηρίξει και παρηγορήσει στις θλίψεις μας τις μικρές και τις μεγάλες, στον πόνο μας και στις πιεστικές ανάγκες μας; Πλούτη και χρήματα, διπλώματα και αξιώματα, περιούσιες και ανέσεις αδυνατούν να μας παρηγορήσουν. Μήπως άνθρωποι γνωστοί και άγνωστοι, οι οποίοι δεν έχουν φόβο Θεού, δεν μελετούν τον λόγο του Θεού, και δεν είναι συνδεδεμένοι με τον Χριστό και την Εκκλησία Του; Αυτοί, αντί να μας παρηγορήσουν στον πόνο μας, με τα λόγια τους πληγώνουν περισσότερο την καρδιά μας. παρουσιάζονται κοντά μας αδέξιοι παρηγορητές, «παρακλήτορες κακών πάντες».

Πηγή παρηγοριάς για κάθε πονεμένο και θλιβόμενο είναι η Αγία Γραφή, η οποία είναι έργο του Αγίου Πνεύματος, το Οποίον ονομάζεται «Παράκλητος». Είναι ο κατ’ εξοχήν Παρηγορητής όλων των ανθρώπων. Μέσα στις Θεόπνευστες σελίδες της, η πονεμένη ψυχή αναπαύεται, ενισχύεται, παρηγορείται. Γιατί άραγε παρηγορούμαστε διαβάζονται τα ιερά κείμενά της; Διότι μέσα σε αυτά θαυμάζουμε την απέραντη αγάπη του Θεού. Βλέπουμε ότι ο Θεός δεν είναι μόνο ο Πλάστης μας, αλλά και ο Ουράνιος Πατέρας που στοργικά προνοεί για εμάς τα παιδιά Του. Με την Παλαιά και την Καινή Διαθήκη μας μιλάει ο Ίδιος ο Θεός και μας υπόσχεται ότι ποτέ δεν θα μας εγκαταλείψει, αλλά θα παραμείνει κοντά μας όλες τις ημέρες της ζωής μας. «Ου μη σε ανώ ουδ’ ου μη σε εγκαταλίπω». Διαβάζουμε μέσα στην Αγία Γραφή ότι ο Κύριος μας υπόσχεται ότι φροντίζει ασυγκρίτως περισσότερο για την τροφή μας και την ενδυμασία μας από ό,τι φροντίζει για τα άνθη του αγρού και τα πετεινά του ουρανού. Αλήθεια πόσο μας παρηγορούν και ανακουφίζουν αυτές οι υποσχέσεις περί προστασίας, πατρικής και στοργικής Πρόνοιας του Θεού!

Ακόμη πληροφορούμαστε μέσα από το νόμο του Θεού ότι ο πανάγαθος Κύριος υπόσχεται ανταμοιβή σε αυτούς που υπομένουν τις θλίψεις τους. Επιτρέπει η πατρική Του αγάπη τις θλίψεις για τη σωτηρία της ψυχής μας και μας υπόσχεται ότι δεν θα μας αφήσει να δοκιμαστούμε περισσότερο από ό,τι μπορούμε. Ζητάει την υπομονή στις θλίψεις μας, αλλά υπόσχεται και την αμοιβή της υπομονής. Υπόσχεται στους υπομένοντες, την μακάρια και αιώνια ζωή, την επουράνια Βασιλεία Του με τα αιώνια κάλλη της και τα πνευματικά αγαθά της. Και ό,τι υπόσχεται ο Θεός το εκπληρώνει επακριβώς. «Πιστός γαρ ο επαγγειλόμενος» λέει ο απόστολος Παύλος.

Είναι η Αγία Γραφή η μοναδική πηγή παρηγοριάς. Στις σελίδες της διαβάζουμε: «Δια της υπομονής και της παρακλήσεως των γραφών την ελπίδα έχωμεν». Πληροφορούμαστε ότι ο Θεός είναι «Θεός πάσης παρακλήσεως», είναι «ο παρακαλών ημάς εν πάση τη θλίψη ημών», και οι εντολές Του «λόγοι παρακλήσεως». Από το Ευαγγέλιο ακούνε οι θλιμμένοι το προσκλητήριο του Κυρίου: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι καγώ αναπαύσω υμάς». Όλοι οι κουρασμένοι από το βάρος της αμαρτίας, από τα βάσανα, τις ταλαιπωρίες, τις απογοητεύσεις της ζωής, κοντά στον Κύριο θα βρουν τη γαλήνη, την ειρήνη και την ειρήνη της ψυχής τους.

Λοιπόν, «Ας μαίνεται, ας αφρίζει η θάλασσα της ζωής μας. Εμείς πλέουμε με γαλήνη. Διότι έχουμε κυβερνήτη την ανάγνωση των Γραφών», μας λέει ο ιερός Χρυσόστομος.

…Και μας κάνουν να πονούμε και να απελπιζόμαστε!

Αγαπητή Άννα,

Ο Θεόπνευστος ποιητής του 118ου Ψαλμού θλιβόταν πολύ στη ζωή του, όμως δεν έχανε την ελπίδα του. Προχωρούσε γαλήνιος και με θάρρος, διότι έπαιρνε δύναμη, αντλούσε παρηγοριά από το λόγο του Κυρίου Παντοκράτορα. Μελετούσε τακτικά τα ιερά κείμενα της Παλαιάς Διαθήκης, την Πεντάτευχο και τους Προφήτες και είχε ως παρηγοριά και στήριγμα του τον λόγο του Θεού στις δυσκολίες του και στις δοκιμασίες του.

Ο ίδιος μας βεβαιώνει ότι προσευχόμενος στο Θεό έλεγε: «Κύριε, με βρήκανε θλίψεις και στενοχώριες και ανάγκες πιεστικές. Οι άγιες εντολές Σου όμως είναι η παντοτινή γλυκιά μελέτη μου, διότι αυτή η σπουδή και η μελέτη με παρηγορεί και με ενισχύει» (Ψαλ. ριη΄).

Δεν παρέλειψε ούτε κάτω από δυσμενείς συνθήκες να μελετάει τον νόμο του Θεού. Διάβαζε την Αγία Γραφή και μάθαινε να υπομένει όλα τα δεινά.

Αυτό το παράδειγμα μας διδάσκει ότι μέσα στις θλίψεις και τις δοκιμασίες μας, τους πειρασμούς και τις στενοχώριες μας Η ΜΟΝΗ ΑΣΤΕΙΡΕΥΤΗ ΠΗΓΗ ΠΑΡΗΓΟΡΙΑΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ, ο Θεόγραφος λόγος Του, που πρέπει να σπουδάζουμε και να μελετάμε τακτικά.

Μας χρειάζεται αυτή η μελέτη της Αγίας Γραφής, της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης. Διότι με αυτή μας μιλάει ο Θεός.

Μελέτη, ιδίως ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΥΣΚΟΛΗ ΩΡΑ ΚΑΙ ΠΕΡΙΣΤΑΣΗ, ΟΤΑΝ ΚΥΜΑΤΑ ΑΓΡΙΑ ΧΤΥΠΟΥΝ ΑΛΥΠΗΤΑ ΤΟ ΣΚΑΦΟΣ ΤΗΣ ΑΤΟΜΙΚΗΣ Ή ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗΣ ΖΩΗΣ ΜΑΣ.

Και είναι τα κύματα αυτά, δηλαδή οι θλίψεις και οι δοκιμασίες μας, πολλές φορές μεγάλα, ξαφνικά, απειλητικά…

…Και μας κάνουν να πονούμε και να απελπιζόμαστε!

…Είναι οι θάνατοι προσφιλών (δεν λέμε λατρευτών) μας προσώπων, οι αρρώστιες που ίσως είναι πολυχρόνιες, τα οικονομικά αδιέξοδα, οι αδικίες και οι συκοφαντίες, οι διωγμοί και η αχαριστία των ανθρώπων που ευεργετήσαμε, η εγκατάλειψη από οικείους μας, λυπηρά γεγονότα που μας πικραίνουν – απελπίζουν και μας στενοχωρούν πολύ, και τόσα άλλα δεινά.

Σε καταλαβαίνω που είσαι συντετριμμένη

Άννα, μη κλαις!

Σε καταλαβαίνω που είσαι συντετριμμένη. Ο «λατρευτός» σου αδελφός όμως δεν χάθηκε, αλλά πέρασε στην αιωνιότητα. Είναι στα χέρια του Θεού! Και δεν πεθαίνουμε, δεν χανόμαστε, διότι η ψυχή μας είναι αθάνατη και ο χρόνος μέχρι τη Δεύτερη Παρουσία του Χριστού, είναι μακρύς μόνο για εμάς που ζούμε στον κόσμο αυτό.

Ο πραγματικός θάνατος είναι μόνον ο χωρισμός της ψυχής από τον Θεό. Τα «λατρευτά» μας πρόσωπα που η ψυχή τους χωρίστηκε από το σώμα τους, ούτε που καταλαβαίνουν θάνατο, αλλά αυτόματα, σαν να κοιμήθηκαν λίγο και ξύπνησαν, φθάνουν στην Ανάσταση των νεκρών για την οποία λέμε στο Σύμβολο της Πίστεως ότι την προσδοκούμε, για να ζήσουμε την Αιώνια Ζωή.

Όσοι έφυγαν για το ταξίδι της αιωνιότητας πριν από μας, θα μας προλάβουν, όσους ζούμε Εκείνη την Ημέρα, λέει ο απόστολος Παύλος, θα μας προλάβουν στην προϋπάντηση του Χριστού που έρχεται, στο «ουράνιο» ραντεβού, θα μας προλάβουν σωματικά, αναστημένοι!

Άλλωστε η Αγία Γραφή, η Καινή Διαθήκη, τελειώνει (με το βιβλίο της Αποκάλυψης του Ιωάννη) με τα λόγια γεμάτα λαχτάρα: Αμήν! Ναι! Έλα Κύριε Ιησού!..

Ο λατρευτός σου αδελφός, τον οποίο εύχομαι να τον θυμάσαι πολλά χρόνια και να τον μνημονεύεις στις προσευχές σου, μας πρόλαβε και έφθασε πρωτύτερα από εμάς στον Λατρευτό μας Ιησού.

Είναι επομένως λόγος αυτός για να είσαι συντετριμμένη; Όχι! Λυπημένη ναι, όπως και εγώ λυπάμαι μαζί σου για τον σύντομο αυτό χωρισμό. Ο θάνατος προκαλεί λύπη διότι είναι κάτι το αφύσικο, έξω από το σχέδιο του Θεού για τον άνθρωπο. Το σχέδιο του Θεού, ήταν η αθανασία του ανθρώπου, σχέδιο που προσπάθησε (αλλά δεν το πέτυχε ολοκληρωτικά) να ματαιώσει το φίδι (ο Διάβολος με την εισαγόμενη αμαρτία). Εκεί όμως, στον Παράδεισο, έχουμε και το «πρώτο ευαγγέλιο», την υπόσχεση του Θεού ότι θα έρθει ο Χριστός ο Σωτήρας, του οποίου τη φτέρνα μόνο θα δαγκώσει το φίδι (και εννοούσε την Σταύρωση του Χριστού) ενώ Αυτός, ο Χριστός, θα του σπάσει, λέει, το κεφάλι (και εννοούσε την Ανάσταση του αναμάρτητου Ιησού), προσφέροντας την σωτηρία σε όσους τον πιστεύουν, Αυτόν τον Χριστό.

… Εύχομαι λοιπόν και προσεύχομαι, να έχει αναπαύσει ο Θεός την ψυχή του αδελφού σου, και να τον έχει κατατάξει στους δίκαιους στην ουράνια Βασιλεία Του. Αν θέλεις δε, πες μου και το όνομά του για να το μνημονεύω και εγώ την κατάλληλη στιγμή κάθε φορά που εκκλησιάζομαι, μαζί με τα ονόματα όλων των δικών μου, φίλων και συγγενών.

«Μη κλαίτε, δεν πέθανε αλλά κοιμάται» ήταν και τα λόγια του Ιησού σε μια παρόμοια περίπτωση, πριν το θαύμα Του να αναστήσει νεκρό… Μην κλαις λοιπόν, αλλά έχε ειρήνη και γαλήνη στην ψυχή σου, διότι ο αδελφός σου απλά κοιμάται…